Achter De Kerk Terneuzen

Lieve vriend(in),

Kom, laten we even wandelen. Laat de wind je wangen rood kleuren, en de zilte lucht je longen vullen. We hoeven niet ver. Alleen maar achter de kerk in Terneuzen. Ik wil je iets laten zien, iets laten voelen. Iets dat fluistert, als je er maar naar luistert.

We lopen langs de stoere, grijze stenen van de Sint Willibrordusbasiliek. Een monument, een baken. Maar we zoeken iets kleiners, iets intiemers. Iets dat net zo goed een monument is, maar dan van een ander soort. Een monument van de stilte, van de reflectie, van het eenvoudige.

Voel je de verandering al? Hoe de drukte van de stad achter ons blijft? Hoe de geluiden zachter worden, en de ruimte zich opent? Hier, achter de kerk, ademt de aarde dieper. Hier rust de tijd een beetje.

We zijn er bijna. Nog een stukje over het pad. Kijk eens naar de bomen. Ze staan er al zo lang, met hun wortels diep in de Zeeuwse klei. Ze hebben zoveel gezien, zoveel gehoord. Ze zwijgen, maar hun aanwezigheid is overdonderend. Sta even stil bij een van hen. Raak de bast aan. Voel de ruwheid, de textuur. Voel de energie die door de stam stroomt.

Adem in. Adem uit. Laat de spanning van je schouders glijden. Laat de zorgen van je hoofd verdwijnen. Hier ben je veilig. Hier ben je geborgen. Hier kun je jezelf zijn.

We gaan nu verder. We zijn op zoek naar iets specifieks. Naar een plek waar de aarde zich opent naar de hemel. Een plek waar je je klein voelt, maar tegelijkertijd verbonden met alles om je heen. Een plek waar je jezelf kunt verliezen, om jezelf vervolgens weer terug te vinden.

Kijk eens om je heen. Zie je de kleuren? Het groen van het gras, het blauw van de lucht, het bruin van de aarde. Het is een schilderij, geschilderd door de natuur zelf. En wij, wij zijn een onderdeel van dit schilderij. Wij zijn een penseelstreek in het geheel.

Hoor je de geluiden? Het gefluit van de vogels, het geruis van de wind, het suizen van de bomen. Het is een symfonie, gecomponeerd door de natuur zelf. En wij, wij zijn een instrument in deze symfonie. Wij zijn een noot in het akkoord.

Ruik je de geuren? De geur van de aarde, de geur van de bloemen, de geur van de bomen. Het is een parfum, gemengd door de natuur zelf. En wij, wij zijn een druppel in dit parfum. Wij zijn een geur in de melange.

We zijn er. Zie je het? Het is misschien niet spectaculair, het is misschien niet opvallend. Maar het is er. En het wacht op ons.

Het is een kleine, groene oase, verscholen achter de kerk. Een plek van rust en contemplatie. Een plek waar de tijd stilstaat.

We gaan nu zitten. Niet op de bankjes, maar op de aarde. Voel de warmte, de koelte, de zachtheid, de ruwheid. Voel de verbinding met de aarde, met de natuur, met het leven.

Sluit je ogen. Adem in. Adem uit. Laat je gedachten komen en gaan, als wolken in de lucht. Veroordeel ze niet, analyseer ze niet, laat ze gewoon zijn.

Luister naar de stilte. De stilte die spreekt. De stilte die troost. De stilte die heelt.

Voel de energie die door je lichaam stroomt. De energie van de aarde, de energie van de zon, de energie van het leven.

Je bent hier. Je bent nu. Je bent goed zoals je bent.

Hier, achter de kerk in Terneuzen, kun je jezelf hervinden. Hier kun je je batterijen opladen. Hier kun je nieuwe inspiratie opdoen.

Hier kun je jezelf openstellen voor de magie van het leven.

De Sporen van Verandering

Soms, als ik hier zit, denk ik aan de mensen die hier voor ons waren. Aan de generaties die langs deze paden hebben gelopen, die onder deze bomen hebben gezeten, die naar dezelfde lucht hebben gekeken. Aan de verhalen die hier zijn verteld, de geheimen die hier zijn gedeeld, de dromen die hier zijn gedroomd.

Wat hebben ze hier gevoeld? Wat hebben ze hier gedacht? Waar hebben ze naar gezocht?

Ik stel me voor dat ze dezelfde vragen hebben gehad als wij. Dezelfde twijfels, dezelfde angsten, dezelfde hoop.

En ik voel me verbonden met hen. Ik voel me een onderdeel van een groter geheel. Een onderdeel van de mensheid.

We zijn niet alleen. We zijn allemaal met elkaar verbonden. Door de tijd, door de ruimte, door de ervaring.

En hier, achter de kerk in Terneuzen, voel ik dat heel sterk.

Laat de stilte binnenkomen. Laat de woorden vervagen. Laat de beelden verdwijnen. Laat alleen het gevoel overblijven.

Het gevoel van verbondenheid. Het gevoel van vrede. Het gevoel van liefde.

Blijf even zitten. Zo lang als je wilt. Er is geen haast. Er is geen verplichting. Alleen jij en de stilte.

Wanneer je voelt dat het genoeg is, open je je ogen. Kijk om je heen. Zie de wereld met nieuwe ogen.

Zie de schoonheid, de wonderen, de mogelijkheden.

We gaan nu terug. We lopen hetzelfde pad terug, maar we zijn niet meer dezelfde. We hebben iets meegenomen. Iets waardevols. Iets onbetaalbaars.

We hebben de stilte meegenomen. De rust. De vrede. De verbinding.

We kunnen dit gevoel vasthouden. We kunnen dit gevoel meenemen in ons dagelijks leven. We kunnen dit gevoel delen met anderen.

We kunnen de wereld een beetje mooier maken. Een beetje stiller. Een beetje vrediger. Een beetje meer verbonden.

Dank je wel dat je met me mee bent gegaan. Dank je wel dat je jezelf hebt open gesteld. Dank je wel dat je er bent.

Laten we nu weer de drukte van de stad in gaan. Maar laten we de stilte van achter de kerk in ons hart bewaren.

En laten we onthouden dat we altijd terug kunnen komen. Altijd.