Jan Van Delden Podcast

Lieve vriend(in),

Kom, laten we even samen zitten. Laat de dag van je afglijden als dauw van een blad. Adem rustig in, en weer uit. Voel de aarde onder je voeten, de lucht om je heen. We gaan vandaag een reisje maken, een reisje naar binnen, een reisje met de stem van Jan van Delden als kompas.

Weet je, ik luister al een tijdje naar zijn podcasts. Ik voel me erdoor gevoed, alsof ik een geheim ontdek, een geheim dat al die tijd in me sluimerde. Ik wil je er graag iets over vertellen, niet om je te overtuigen, maar om je te laten proeven, om je te laten voelen of dit ook voor jou resoneert.

Jan van Delden. Het is niet zomaar een naam, het is een frequentie, een trilling die iets in beweging zet. Zijn stem, die warme, heldere stem, die je niet veroordeelt, maar je juist uitnodigt. Uitnodigt om te kijken, om te voelen, om te zijn.

Ik herinner me nog de eerste podcast die ik luisterde. Ik was moe, gefrustreerd, voelde me verloren in de wirwar van verplichtingen en verwachtingen. En toen hoorde ik zijn stem. Hij sprak over de kracht van stilte, over de schoonheid van imperfectie, over de moed om kwetsbaar te zijn. Het was alsof een last van mijn schouders viel. Alsof iemand een lampje aanstak in een donkere kamer.

Sindsdien is Jan van Delden een trouwe metgezel geworden. Ik luister naar zijn podcasts tijdens het wandelen in de natuur, tijdens het koken, soms zelfs voor het slapengaan. Het zijn momenten van bezinning, momenten van verbinding met mezelf.

Wat ik zo bijzonder vind aan zijn podcasts, is dat ze niet belerend zijn. Hij geeft geen pasklare antwoorden, geen quick fixes. Hij deelt zijn eigen ervaringen, zijn eigen zoektocht, zijn eigen twijfels. Hij laat zien dat het oké is om niet alles te weten, dat het oké is om te falen, dat het oké is om jezelf te zijn, met al je imperfecties.

En dat is zo bevrijdend, weet je. In een wereld die zo gericht is op prestatie en perfectie, is het zo fijn om iemand te horen zeggen dat het genoeg is, dat je goed bent zoals je bent. Dat je niet hoeft te veranderen, dat je alleen maar hoeft te ontdekken wie je werkelijk bent.

Het is alsof hij je meeneemt op een ontdekkingsreis naar je eigen ziel. Een reis vol verwondering, vol uitdagingen, vol mogelijkheden. Een reis die je uiteindelijk dichter bij jezelf brengt.

Ik weet nog goed dat ik worstelde met een bepaalde relatie in mijn leven. Er was veel spanning, veel onbegrip. Ik voelde me machteloos en gefrustreerd. Ik had al van alles geprobeerd, maar niets leek te werken.

En toen luisterde ik naar een podcast van Jan van Delden over compassie. Hij sprak over het belang van zelfcompassie, over het vermogen om jezelf met mildheid en begrip te benaderen, ook als je fouten maakt.

Het was een eyeopener voor me. Ik realiseerde me dat ik zo streng was voor mezelf, dat ik mezelf voortdurend veroordeelde. En dat die zelfveroordeling zich ook uitte in mijn relatie met die andere persoon.

Ik begon te oefenen met zelfcompassie. Ik leerde om vriendelijker te zijn voor mezelf, om mezelf te accepteren met al mijn tekortkomingen. En tot mijn verbazing merkte ik dat mijn relatie met die andere persoon langzaam verbeterde. De spanning nam af, het begrip groeide.

Het was alsof ik door mijn eigen zelfcompassie de ruimte creëerde voor compassie voor de ander. Ik leerde om die persoon te zien als een mens met zijn eigen struggles, zijn eigen angsten, zijn eigen verdriet. En daardoor kon ik hem met meer mildheid en begrip benaderen.

Het was een les die ik nooit meer zal vergeten. Een les die me heeft geleerd dat de sleutel tot heling vaak in onszelf ligt. Dat als we onszelf met liefde en compassie kunnen benaderen, we ook in staat zijn om anderen met liefde en compassie te benaderen.

De Zachtheid van Acceptatie

Ik vind het zo mooi hoe Jan van Delden het heeft over acceptatie. Niet de passieve acceptatie van het lot, maar de actieve acceptatie van de werkelijkheid, van het moment, van jezelf.

Hij spreekt over het verschil tussen verzet en acceptatie. Verzet kost energie, het is een strijd die je nooit kunt winnen. Acceptatie geeft rust, het is een overgave aan wat is.

Het is niet altijd makkelijk, weet je. Soms is het moeilijk om te accepteren wat er is. Soms is het pijnlijk om te accepteren dat dingen niet gaan zoals je had gehoopt. Maar ik heb geleerd dat acceptatie de eerste stap is naar verandering.

Als je de werkelijkheid accepteert, kun je er pas echt mee aan de slag. Dan kun je kijken wat je kunt veranderen, wat je los kunt laten, wat je kunt omarmen.

En dat is zo bevrijdend, weet je. Om niet langer te vechten tegen wat is, maar om te omarmen wat is. Om jezelf te accepteren met al je imperfecties, met al je kwaliteiten. Om het leven te accepteren met al zijn ups en downs.

Het is als een dans, een dans met het leven. Soms leiden we, soms volgen we. Soms zijn we in harmonie, soms zijn we uit balans. Maar we blijven dansen, we blijven bewegen, we blijven groeien.

Ik herinner me nog een podcast waarin Jan van Delden sprak over de kracht van dankbaarheid. Hij zei dat dankbaarheid een magische sleutel is die de deur opent naar een leven vol vreugde en overvloed.

Ik was in eerste instantie sceptisch. Ik dacht: hoe kan dankbaarheid nou zo'n groot verschil maken? Ik had toch genoeg redenen om te klagen? Er waren toch genoeg dingen in mijn leven die niet goed gingen?

Maar ik besloot het toch te proberen. Ik begon elke dag een paar dingen op te schrijven waar ik dankbaar voor was. Kleine dingen, zoals de zon die scheen, de kop koffie die ik dronk, de glimlach van een vreemde.

En tot mijn verbazing merkte ik dat het werkte. Hoe meer ik me focuste op de dingen waar ik dankbaar voor was, hoe positiever ik me voelde. Ik begon de schoonheid te zien in de kleine dingen, de wonderen te ontdekken in het alledaagse.

Het was alsof ik een nieuwe bril op had gezet. Een bril die me in staat stelde om de wereld met andere ogen te bekijken. Een bril die me liet zien dat er altijd iets is om dankbaar voor te zijn, zelfs in de moeilijkste tijden.

Dankbaarheid is een keuze, weet je. Het is een keuze om te focussen op wat er goed is, in plaats van op wat er mis is. Het is een keuze om de zegeningen te zien, in plaats van de tegenslagen.

En die keuze kan een enorm verschil maken in je leven. Het kan je helpen om veerkrachtiger te worden, om positiever te denken, om meer te genieten van het moment.

Innerlijke Stilte als Bron

Laten we even stilstaan bij de stilte. In de podcasts van Jan van Delden komt de stilte vaak terug als een bron van wijsheid, een plek van rust, een ruimte van mogelijkheden.

Het is niet de afwezigheid van geluid, maar de aanwezigheid van iets anders. Een diepe, innerlijke rust die je in staat stelt om je eigen stem te horen, om je eigen intuïtie te volgen.

Ik weet het, in deze drukke, lawaaierige wereld is het moeilijk om de stilte te vinden. We worden voortdurend gebombardeerd met prikkels, met informatie, met verwachtingen.

Maar het is zo belangrijk om de tijd te nemen voor de stilte. Om even uit te loggen, om even offline te gaan, om even helemaal niets te doen.

Ga naar buiten, de natuur in. Luister naar de wind, naar de vogels, naar het ruisen van de bladeren. Of ga lekker zitten in een comfortabele stoel en sluit je ogen. Adem rustig in en uit, en voel de stilte in je.

Je zult merken dat er van alles omhoog komt. Gedachten, gevoelens, herinneringen. Laat het er allemaal maar zijn. Veroordeel het niet, duw het niet weg. Observeer het gewoon, met een open en nieuwsgierige blik.

En dan, op een gegeven moment, zul je merken dat de stilte dieper wordt. Dat de gedachten en gevoelens langzaam wegebben, dat er een ruimte ontstaat van rust en helderheid.

In die stilte kun je jezelf horen, kun je je eigen wijsheid voelen. Kun je antwoorden vinden op vragen die je al heel lang bezig houden. Kun je inspiratie opdoen voor nieuwe projecten, nieuwe dromen.

De stilte is een bron van creativiteit, van inspiratie, van heling. Het is een plek waar je kunt opladen, waar je kunt resetten, waar je jezelf kunt herontdekken.

Het is een reis, lieve vriend(in). Een reis die je niet alleen hoeft te maken. De stem van Jan van Delden kan een gids zijn, een metgezel op je pad. Ik hoop dat ik je een klein beetje heb kunnen inspireren om deze reis te beginnen. Om te luisteren, om te voelen, om te zijn.

Weet je, ik hoor hem nu bijna fluisteren, "Luister naar je hart, het weet de weg."

Adem rustig in, en weer uit. Je bent goed zoals je bent. Je bent geliefd. Je bent waardevol.