St Jacobus De Meerdere

Lieve vriend(in),

Laten we samen even stilstaan. Even de drukte van alledag loslaten en ons richten op iets dat dieper gaat, iets dat resoneert met de stilte in ons hart. Laten we samen kijken naar Jacobus de Meerdere. Een figuur uit de Bijbel, een mens zoals jij en ik, die een heel bijzondere reis heeft gemaakt.

We kennen hem als een van de twaalf apostelen, een van de intimi van Jezus. Maar stel je eens voor: Jacobus, de zoon van Zebedeüs, een visser, samen met zijn broer Johannes op het meer van Galilea. Stel je de geur van zout water voor, het gevoel van de netten in je handen, de zonsopgang boven het meer. Dit was hun leven, hun dagelijkse realiteit. En dan komt Jezus voorbij en roept hen: "Volg Mij."

Kun je je die beslissing voorstellen? Het is een breuk met alles wat ze kennen. Een afscheid van de zekerheid, van de traditie, van het comfortabele. Ze laten hun vader achter, hun boot, hun netten, hun hele leven. Ze stappen in het onbekende, gedreven door iets dat ze nog niet helemaal kunnen bevatten, maar dat ze wel voelen. Een innerlijke roep. Een belofte van iets groters.

Dit is een belangrijk punt. Jacobus koos ervoor om te volgen, om te leren, om te groeien. Hij koos ervoor om zijn oude leven achter zich te laten en een nieuwe weg in te slaan. Dat is een keuze die wij allemaal op een of andere manier maken in ons leven. Soms bewust, soms onbewust. Soms radicaal, soms subtiel. Maar de uitnodiging om te volgen, om te groeien, om te transformeren, is er altijd.

Jacobus was geen perfecte heilige vanaf het begin. Hij had zijn eigen temperament, zijn eigen ambities. Samen met Johannes stond hij bekend als een van de "zonen van de donder". Ze waren vurige persoonlijkheden, vol enthousiasme, maar ook vol ongeduld en soms zelfs wraakzucht. Denk maar aan het moment waarop een Samaritaans dorp Jezus de toegang weigert. Jacobus en Johannes willen dan vuur uit de hemel laten neerdalen. Jezus berispt hen.

Dit is belangrijk om te onthouden. Jacobus was een mens met gebreken. Net als wij. Hij maakte fouten. Hij had zwakke momenten. Maar hij was bereid om te leren. Hij was bereid om zich te laten corrigeren. Hij was bereid om te groeien.

We zien hem in belangrijke momenten rondom Jezus. Hij is erbij wanneer Jezus het gelaat van God toont op de berg Tabor, een moment van intense spirituele ervaring. Hij is erbij in de Hof van Getsemane, een moment van diepe angst en verdriet. Deze momenten, zowel de euforische als de pijnlijke, vormen Jacobus. Ze verdiepen zijn geloof, ze versterken zijn toewijding.

Stel je voor dat je getuige bent van zulke gebeurtenissen. Stel je de impact voor op je ziel. Jacobus zag Jezus lijden, sterven en opstaan. Hij zag de kracht van de liefde in zijn meest pure en krachtige vorm.

Na de dood en opstanding van Jezus, krijgt Jacobus, samen met de andere apostelen, de opdracht om het evangelie te verkondigen aan alle volken. Hij vertrekt naar Judea en Samaria, waar hij het woord van Jezus verspreidt.

Het verhaal gaat dat Jacobus later naar Spanje reist om daar te evangeliseren. Hoewel de historische bewijzen hiervoor niet volledig sluitend zijn, is de legende van Jacobus als de patroonheilige van Spanje diep geworteld in de Spaanse cultuur en spiritualiteit.

Jacobus en de Camino

De Camino de Santiago, de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela, waar de overblijfselen van Jacobus worden vereerd, is een krachtig symbool van deze reis. De pelgrims lopen vaak honderden kilometers, op zoek naar zichzelf, naar God, naar antwoorden op hun levensvragen.

Zie de Camino niet alleen als een fysieke tocht, maar ook als een metafoor voor onze innerlijke reis. We zijn allemaal pelgrims op weg naar een diepere waarheid, naar een groter bewustzijn, naar een meer authentiek leven. De obstakels die we onderweg tegenkomen, de vermoeidheid, de pijn, de twijfel, zijn allemaal uitdagingen die ons helpen om te groeien en te transformeren.

De Camino is een reis van loslaten. Loslaten van onze oude overtuigingen, van onze oude patronen, van onze oude identiteit. Het is een reis van overgave. Overgave aan het onbekende, aan de stroom van het leven, aan de leiding van de Heilige Geest.

Het is een reis van verbinding. Verbinding met de natuur, verbinding met andere pelgrims, verbinding met onszelf, verbinding met God.

De marteldood van Jacobus

Jacobus keert terug naar Jeruzalem, waar hij uiteindelijk wordt gearresteerd en onthoofd door koning Herodes Agrippa I. Hij is de eerste van de apostelen die de marteldood sterft.

Zijn dood is een krachtig getuigenis van zijn geloof. Hij was bereid om zijn leven te geven voor de waarheid, voor de liefde, voor het evangelie. Zijn dood is niet het einde van zijn verhaal, maar het begin van een nieuw hoofdstuk. Hij is vereeuwigd in de herinnering en de harten van de gelovigen.

Jacobus' leven, zijn beslissingen, zijn fouten, zijn groei, zijn toewijding, zijn marteldood, alles is een inspiratie voor ons. Hij laat ons zien dat het mogelijk is om een leven te leiden dat betekenisvol is, dat gericht is op het goede, dat gedreven wordt door de liefde.

Laten we, net als Jacobus, de roep in ons hart volgen. Laten we de moed hebben om onze oude levens achter ons te laten en een nieuwe weg in te slaan. Laten we openstaan voor de transformatie die in ons plaatsvindt. Laten we de uitdagingen die we tegenkomen met liefde en geduld tegemoet treden. Laten we ons verbinden met onszelf, met anderen en met God.

En laten we ons herinneren dat we allemaal pelgrims zijn, op weg naar een diepere waarheid, naar een groter bewustzijn, naar een meer authentiek leven. Jacobus de Meerdere loopt met ons mee, als een vriend, als een broeder, als een gids. Hij wijst ons de weg, hij inspireert ons, hij moedigt ons aan.

Dus, lieve vriend(in), adem rustig in en uit. Voel de stilte in jezelf. Weet dat je niet alleen bent. De weg ligt open voor je.