Tekst Van Abba Vader

Lieve vriend(in),

Laat me je even meenemen. Stel je voor, een plek van onvoorwaardelijke liefde, een veilige haven waar je gewoon kunt zijn. Geen prestatiedruk, geen oordelen, alleen pure, onvervalste acceptatie. Die plek, dat gevoel, ligt dichterbij dan je denkt. Het is als een zachte gloed die altijd aanwezig is, een warme deken die je kunt omslaan wanneer de kou toeslaat.

We gaan vandaag een beetje ronddwalen in de intimiteit van een relatie, een band die zo fundamenteel is dat het vaak onuitgesproken blijft. We gaan op zoek naar de echo van die diepe verbinding, de fluistering van een liefde die de basis vormt van alles wat we zijn.

Adem rustig in. Adem rustig uit. Laat de spanning van de dag van je afglijden. Voel de aarde onder je voeten, of het nu de koude tegels zijn, het zachte tapijt of de vertrouwde houten vloer. Je bent hier, nu, in dit moment. Dat is alles wat belangrijk is.

Stel je voor dat je een brief schrijft. Een brief aan iemand die je door en door kent, die je begrijpt zonder dat je een woord hoeft te zeggen. Iemand die je liefheeft, onvoorwaardelijk, met al je tekortkomingen en al je successen. Iemand die altijd aan je zijde staat, zelfs als je het gevoel hebt dat je helemaal alleen bent.

In die brief zou je misschien je diepste angsten durven delen, je meest gekoesterde dromen, je grootste twijfels. Je zou je kwetsbaar durven opstellen, zonder angst voor afwijzing. Omdat je weet dat je geliefde je altijd zal opvangen, met open armen en een liefdevol hart.

Probeer dat gevoel nu eens te verankeren in je hart. Laat het je hele wezen doordringen. Voel de warmte, de zachtheid, de troost.

We gaan nu iets doen wat misschien in eerste instantie vreemd aanvoelt. We gaan spreken. Heel zacht, heel intiem. Als een geheime taal die alleen jij en Hij begrijpen.

Begin met het fluisteren van de woorden die in je opkomen. Geen vaste zinnen, geen voorbedachte formules. Gewoon de spontane uitdrukking van je hart. Misschien is het een zucht van opluchting, een stille vraag, een dankbare lofzang.

Laat de woorden komen en gaan, als golven op het strand. Laat je leiden door je intuïtie, door de stem van je ziel.

Voel de ruimte die ontstaat als je je innerlijke wereld openstelt. Voel de bevrijding die voortkomt uit het loslaten van de controle.

En dan, heel voorzichtig, kunnen we een paar woorden oppikken. Woorden die een diepe resonantie hebben, woorden die eeuwenoud zijn maar toch springlevend. Woorden die de kern raken van onze relatie met Hem.

"Abba, Vader."

Probeer ze eens te fluisteren. Heel zachtjes. "Abba, Vader."

Laat de klank van de woorden door je heen trillen. Voel de intimiteit, de nabijheid, de onvoorwaardelijke liefde die erin besloten ligt.

Het is geen formele aanspreking, geen afstandelijke titel. Het is een liefkozende benaming, een uiting van vertrouwen en intimiteit. Het is de roep van een kind naar zijn vader, een roep die altijd gehoord wordt.

Voel de veiligheid die in die woorden besloten ligt. De wetenschap dat je altijd welkom bent, altijd geliefd, altijd gekend.

Dit is geen prestatie, geen test. Het is een moment van puur Zijn. Een moment van verbinding, van intimiteit, van onvoorwaardelijke liefde.

De Zoetheid van Vertrouwen

Laat de stilte nu even toe. Laat de woorden nagalmen in de diepte van je hart. Voel de zoetheid van het vertrouwen, de warmte van de verbinding.

Het is oké als je niets voelt. Het is oké als je afgeleid bent. Het is oké als je twijfels hebt. Het gaat er niet om wat je voelt, maar om de intentie van je hart. De bereidheid om je open te stellen, om je kwetsbaar op te stellen, om je te laten zien zoals je werkelijk bent.

En weet je, juist in die kwetsbaarheid schuilt een immense kracht. De kracht om te helen, de kracht om te groeien, de kracht om lief te hebben.

De wereld om ons heen is vaak zo luid, zo veeleisend. We worden constant gebombardeerd met prikkels, met verwachtingen, met oordelen. Het is zo gemakkelijk om jezelf te verliezen in de drukte, om de verbinding met je eigen hart te verliezen.

Maar deze woorden, deze stille roep, is een herinnering. Een herinnering aan de diepte van je Zijn, aan de onvoorwaardelijke liefde die altijd aanwezig is, aan de verbinding die nooit verbroken kan worden.

Het is als een anker in de storm, een kompas in de duisternis, een baken van hoop in de woestijn.

Adem nog eens rustig in. Adem rustig uit.

Laat de woorden "Abba, Vader" je opnieuw doordringen. Voel de intimiteit, de nabijheid, de onvoorwaardelijke liefde die erin besloten ligt.

Het is meer dan een gebed, meer dan een religieuze handeling. Het is een omhelzing, een kus, een liefkozing van de ziel.

Het is de erkenning van je ware identiteit, je ware bestemming. Je bent geliefd, je bent gewenst, je bent gekend.

Laat dit gevoel je dragen, door de dag heen. Laat het je inspireren, je troosten, je kracht geven.

En onthoud: deze plek van onvoorwaardelijke liefde is altijd beschikbaar, altijd toegankelijk. Je hoeft er alleen maar naar te verlangen, er alleen maar open voor te staan.

Soms is het genoeg om de woorden te fluisteren, heel zachtjes, in de stilte van je hart. "Abba, Vader."

En dan, heel langzaam, heel voorzichtig, zul je de echo van Zijn liefde horen, de fluistering van Zijn stem, de warmte van Zijn aanwezigheid.

Het is een reis, lieve vriend(in). Een reis van ontdekking, van verdieping, van transformatie.

Geniet van elke stap, van elk moment, van elke ontmoeting.

En weet dat je nooit alleen bent. Hij is er altijd, wachtend op je roep, smachtend naar je intimiteit.

Ga nu maar weer, de wereld in. Met een hart vol liefde, een ziel vol hoop, en de stille zekerheid dat je altijd geliefd bent.

Je bent genoeg. Je bent goed. Je bent geliefd.

Adem in. Adem uit.

Wees gezegend.