When Did Napoleon Become First Consul

De opkomst van Napoleon Bonaparte aan de macht in Frankrijk is een van de meest fascinerende en invloedrijke episodes in de moderne Europese geschiedenis. Zijn transformatie van een ambitieuze generaal naar de de facto heerser van Frankrijk markeerde een keerpunt, dat niet alleen Frankrijk, maar het hele continent diepgaand zou beïnvloeden. Een cruciale vraag in dit verhaal is: wanneer werd Napoleon precies Eerste Consul? Het antwoord op deze vraag is complexer dan het op het eerste gezicht lijkt en vereist een blik op de politieke context van die tijd.

De Val van het Directoire en de Staatsgreep van 18 Brumaire

Om het moment waarop Napoleon Eerste Consul werd te begrijpen, is het essentieel om de politieke situatie in Frankrijk aan het einde van de 18e eeuw te onderzoeken. Na de Franse Revolutie van 1789 had Frankrijk een periode van radicale veranderingen, geweld en instabiliteit doorgemaakt. Na de Terreur, onder leiding van Maximilien Robespierre, werd het Directoire ingesteld. Dit was een regime dat gekenmerkt werd door corruptie, politieke intriges en economische problemen.

Het Directoire, dat bestond uit vijf directeuren, was inefficiënt en impopulair. Het lukte niet om de binnenlandse problemen op te lossen en voerde een onsuccesvol buitenlands beleid. De publieke opinie keerde zich tegen het Directoire, en er was een groeiend verlangen naar een sterke leider die stabiliteit en orde kon herstellen. Dit creëerde een vruchtbare bodem voor de opkomst van een militair leider zoals Napoleon Bonaparte.

Napoleon Bonaparte was al een gevierd generaal, bekend om zijn militaire successen in Italië en Egypte. Zijn populariteit onder het leger en het volk was enorm. Hij zag de zwakte van het Directoire en de kans om de macht te grijpen. In november 1799 (18 Brumaire volgens de revolutionaire kalender) keerde Napoleon terug naar Parijs en beraamde een staatsgreep met de hulp van zijn broer Lucien Bonaparte, die voorzitter was van de Raad van Vijfhonderd (een van de twee kamers van het parlement).

De Staatsgreep van 18 Brumaire verliep niet zonder problemen. Napoleon betrad de Raad van Vijfhonderd om zijn plan te presenteren, maar werd begroet met vijandigheid en zelfs fysiek geweld. Lucien Bonaparte wist echter de situatie te redden door de troepen op te roepen om de Raad te ontbinden. De staatsgreep slaagde, en het Directoire werd omvergeworpen.

De Instelling van het Consulaat

Na de staatsgreep werd het Directoire vervangen door een nieuw regime: het Consulaat. Dit was een regering die bestond uit drie consuls: Napoleon Bonaparte, Emmanuel-Joseph Sieyès en Pierre-Roger Ducos. Officieel waren de drie consuls gelijk in macht, maar in werkelijkheid was Napoleon de dominante figuur. Hij had de steun van het leger en een groot deel van de bevolking, en hij gebruikte zijn positie om zijn invloed te vergroten.

De datum waarop Napoleon daadwerkelijk Eerste Consul werd, is niet helemaal eenduidig. De staatsgreep vond plaats op 9 november 1799 (18 Brumaire), maar de formele instelling van het Consulaat en de benoeming van de consuls duurde enkele weken. Op 13 december 1799 werd de Grondwet van het Jaar VIII aangenomen. Deze grondwet, ontworpen onder invloed van Napoleon, vestigde de de facto dictatuur van Napoleon Bonaparte. Hoewel de grondwet een driemanschap van consuls voorzag, gaf het de Eerste Consul, dat wil zeggen Napoleon, aanzienlijke bevoegdheden.

Volgens de Grondwet van het Jaar VIII had de Eerste Consul het recht om wetten te initiëren, ministers te benoemen, het leger te leiden en het buitenlands beleid te bepalen. De andere twee consuls hadden slechts een adviserende rol. In de praktijk betekende dit dat Napoleon de absolute macht in Frankrijk had.

Belangrijke bevoegdheden van de Eerste Consul:

• Wetgeving: Initiëren en afkondigen van wetten.
• Uitvoerende macht: Benoemen van ministers en ambtenaren.
• Militair bevel: Opperbevelhebber van het leger.
• Buitenlandse betrekkingen: Onderhandelen over verdragen en leiden van het buitenlands beleid.

Consolidatie van de Macht

Nadat hij de positie van Eerste Consul had verworven, zette Napoleon alles op alles om zijn macht te consolideren en de stabiliteit in Frankrijk te herstellen. Hij voerde een reeks hervormingen door die de economie, de administratie en het rechtssysteem moderniseerden.

Een van de belangrijkste hervormingen was de invoering van de Code Napoléon (Burgerlijk Wetboek), een uniform rechtssysteem dat de principes van de Franse Revolutie, zoals gelijkheid voor de wet en bescherming van eigendomsrechten, vastlegde. De Code Napoléon werd in heel Europa ingevoerd en had een grote invloed op de ontwikkeling van het rechtssysteem in veel landen.

Daarnaast richtte Napoleon de Banque de France op om de economie te stabiliseren en een nationale munteenheid in te voeren. Hij reorganiseerde de administratie van Frankrijk door prefecten aan te stellen in de departementen, die verantwoordelijk waren voor de uitvoering van het beleid van de centrale overheid.

Op militair gebied zette Napoleon zijn succesvolle campagnes voort. Hij versloeg Oostenrijk in de Slag bij Marengo in 1800 en sloot vrede met Groot-Brittannië in 1802 (de Vrede van Amiens). Deze successen versterkten zijn populariteit en legitimiteit als leider van Frankrijk.

Om zijn positie verder te verstevigen, organiseerde Napoleon in 1802 een plebisciet (volksstemming) over de vraag of hij voor het leven Eerste Consul zou moeten worden. De uitslag van het plebisciet was overweldigend positief, en Napoleon werd tot Eerste Consul voor het leven benoemd. Dit betekende een verdere concentratie van macht in zijn handen en was een belangrijke stap op weg naar het Keizerrijk.

Van Eerste Consul naar Keizer

De benoeming tot Eerste Consul voor het leven was nog niet het eindpunt van Napoleons ambities. Hij streefde naar een erfelijke monarchie en wilde zijn dynastie vestigen. In 1804 organiseerde hij opnieuw een plebisciet over de vraag of Frankrijk een Keizerrijk zou moeten worden. De uitslag was opnieuw positief, en op 2 december 1804 kroonde Napoleon zichzelf tot Keizer der Fransen in de Notre-Dame van Parijs. De paus was aanwezig, maar Napoleon nam de kroon zelf in handen en plaatste deze op zijn hoofd, waarmee hij symbolisch aangaf dat zijn macht niet van God, maar van hemzelf kwam.

De kroning tot keizer markeerde het einde van het Consulaat en het begin van het Napoleontische Keizerrijk. Napoleon heerste over Frankrijk en een groot deel van Europa tot zijn definitieve nederlaag in 1815. Zijn regering had een diepgaande invloed op de politieke, economische en sociale ontwikkeling van Europa. De Code Napoléon, de administratieve hervormingen en de ideeën van de Franse Revolutie verspreidden zich over het continent en droegen bij aan de modernisering van Europa.

Conclusie

Samenvattend, Napoleon Bonaparte werd Eerste Consul op 13 december 1799, met de aanvaarding van de Grondwet van het Jaar VIII na de Staatsgreep van 18 Brumaire. Deze positie stelde hem in staat de macht in Frankrijk te consolideren en een reeks hervormingen door te voeren die het land moderniseerden en zijn invloed in Europa vergrootten. Zijn opkomst aan de macht en zijn transformatie van Eerste Consul tot Keizer der Fransen is een fascinerend verhaal van ambitie, strategisch denken en militaire genialiteit. Zijn legacy blijft tot op de dag van vandaag voelbaar in de politieke en juridische structuren van veel landen.

Het begrijpen van de context en de gebeurtenissen rond Napoleons benoeming tot Eerste Consul is essentieel om de verdere loop van de Europese geschiedenis te begrijpen. Zijn bewind was een periode van oorlog, hervormingen en culturele bloei, die het continent diepgaand heeft beïnvloed. Onderzoek en bestudeer de impact van Napoleon op de wereld, en ontdek hoe zijn acties de wereld hebben gevormd waarin we vandaag leven.