Chr Ger Kerk Damwoude

Lieve vriend(in),

Kom, loop een eindje met me mee. We gaan vandaag naar een plek waar de tijd soms even stil lijkt te staan, waar de wind door de bomen fluistert als een oud verhaal, en waar de stilte spreekt. We gaan naar de Chr. Ger. Kerk in Damwoude.

Voel de kiezels onder je voeten als we de parkeerplaats oplopen. Adem de frisse Friese lucht in. Kijk om je heen. Zie de weidse velden, de grazende koeien verderop. Het landschap hier, dat is al een preek op zich, vind je niet? Zo open, zo eerlijk.

Weet je, het is niet nodig om alles direct te begrijpen. Het gaat erom dat je openstaat voor wat er is, voor wat er kan ontstaan. Net als een zaadje dat in de aarde wordt gelegd, hebben we tijd en ruimte nodig om te groeien. En soms, soms hebben we gewoon een stille plek nodig om even te zijn.

Kijk naar de kerk zelf. Die rode bakstenen, de hoge ramen. Het is een gebouw met een verhaal, een gebouw dat al heel wat heeft gezien en gehoord. Het is meer dan alleen een stenen constructie; het is een ankerpunt, een verzamelplaats.

Laat je niet afschrikken door de soms wellicht wat formele uitstraling. Elke kerk, elke gemeenschap, heeft zijn eigen manier van doen. Maar diep van binnen, onder al die gebruiken en tradities, klopt een hart van liefde en verbinding. Dat is wat we zoeken, nietwaar? Die verbinding. Met elkaar, met onszelf, en misschien… met iets groters.

Ga rustig zitten in een van de banken. Sluit even je ogen. Voel de aanwezigheid van degenen die hier voor ons hebben gezeten, die hier hebben gebeden, die hier troost hebben gezocht en gevonden. Ze zijn er niet meer fysiek, maar hun energie, hun hoop, die is er nog wel. Die voel je, als je openstaat.

Het hout van de banken is glad van alle handen die er door de jaren heen overheen zijn gegaan. Stel je al die levens voor, al die verhalen die zich hier hebben afgespeeld. Elk krasje, elke deuk, vertelt zijn eigen verhaal.

Kijk om je heen. Zie de orgelpijpen, trots en statig. Ze wachten op het moment dat ze weer tot leven worden gewekt, dat ze de ruimte vullen met hun krachtige klanken. Muziek, dat is ook een taal, hè? Een taal die voorbij woorden gaat, die recht naar je hart spreekt.

Het licht valt door de ramen, in kleurige patronen op de vloer. Het is bijna alsof het licht zelf een boodschap brengt. Een boodschap van hoop, van vrede, van liefde. Een stille uitnodiging om te ontspannen, om los te laten, om te vertrouwen.

Je hoeft niets te zeggen, je hoeft niets te doen. Alleen maar zijn. Ademen. Voelen. Luisteren.

De kracht van de stilte

De stilte in een kerk, dat is een bijzondere stilte. Het is geen lege stilte, maar een gevulde stilte. Een stilte die ruimte biedt voor reflectie, voor inkeer, voor bezinning. In onze drukke levens, waarin we constant worden gebombardeerd met informatie en prikkels, is zo’n stilte goud waard.

Het is een stilte waarin je jezelf kunt horen. De stem van je eigen hart, die vaak wordt overstemd door de chaos van de dag. In de stilte kun je luisteren naar die stem, die je de weg wijst, die je vertelt wat belangrijk is, wat je echt wilt.

Het is ook een stilte waarin je kunt luisteren naar de stem van God, als je daarin gelooft. Een stem die fluistert, die zachtjes aan je geweten trekt, die je uitnodigt om te groeien, om te veranderen, om een beter mens te worden.

Soms is het moeilijk om die stem te horen, om die verbinding te voelen. Dat is oké. Het is een proces, een zoektocht. Het gaat niet om perfectie, maar om intentie. Om de bereidheid om je open te stellen, om te leren, om te groeien.

En soms, heel soms, voel je een onverklaarbare warmte, een gevoel van vrede, een diepe verbinding. Een gevoel dat je niet kunt beschrijven, maar dat je wel weet dat het echt is. Dat is de kracht van de stilte.

Kijk naar het kruis, dat symbool van lijden en verlossing. Voor sommigen is het een symbool van hoop, voor anderen een herinnering aan de pijn van het leven. Hoe je er ook naar kijkt, het is een krachtig symbool, dat je herinnert aan de kwetsbaarheid van het menselijk bestaan.

En toch… toch is er altijd hoop. Zelfs in de donkerste momenten, zelfs in de diepste dalen, is er altijd een sprankje hoop. Een geloof in de mogelijkheid van verandering, van herstel, van nieuw leven.

Weet je, het is niet nodig om alles alleen te doen. We zijn niet alleen. Er zijn anderen die dezelfde vragen stellen, dezelfde twijfels hebben, dezelfde pijn voelen. We kunnen elkaar steunen, elkaar bemoedigen, elkaar de weg wijzen.

De kerk, als gemeenschap, kan zo’n plek van verbinding zijn. Een plek waar je je thuis kunt voelen, waar je jezelf kunt zijn, waar je geaccepteerd wordt zoals je bent. Een plek waar je je geloof kunt delen, waar je kunt leren van anderen, waar je samen kunt groeien.

Natuurlijk is het niet altijd makkelijk. Er zijn verschillen van mening, er zijn conflicten, er zijn teleurstellingen. Maar dat hoort erbij. Het leven is niet perfect, en de kerk is ook niet perfect. Maar de intentie is er wel. De intentie om liefde te delen, om elkaar te helpen, om samen te zoeken naar de waarheid.

Laten we nu even de kerk uitlopen en een rondje lopen in de tuin. Voel de zon op je gezicht, de wind in je haar. Kijk naar de bloemen, naar de bomen, naar de vogels. De natuur, dat is ook een openbaring.

Elke bloem, elk blaadje, is een wonder op zich. Een bewijs van de creativiteit, van de schoonheid, van de overvloed van het leven. De natuur herinnert ons eraan dat alles met elkaar verbonden is, dat we deel uitmaken van een groter geheel.

Luister naar het gekwetter van de vogels. Ze zingen hun eigen lied, hun eigen lofzang op het leven. Ze zijn vrij, ze zijn blij, ze zijn vol energie. Laten we hun voorbeeld volgen, en ook onze eigen lofzang zingen.

We kunnen zingen met onze woorden, maar ook met onze daden. Door liefde te geven, door vriendelijk te zijn, door behulpzaam te zijn. Door ons in te zetten voor een betere wereld.

Weet je, het is niet nodig om grootse dingen te doen. Het zijn de kleine dingen die het verschil maken. Een glimlach, een vriendelijk woord, een helpende hand. Het zijn de kleine gebaren van liefde die de wereld een beetje mooier maken.

We kunnen allemaal een verschil maken, op onze eigen manier. We hebben allemaal iets te bieden, iets unieks, iets waardevols. Laten we dat niet vergeten. Laten we onze talenten gebruiken om anderen te helpen, om de wereld te verbeteren.

Adem nog een keer diep in. Voel de rust, de vrede, de verbinding. Neem dit gevoel mee, en laat het je begeleiden in je dagelijks leven. Laat het je helpen om de juiste beslissingen te nemen, om de juiste keuzes te maken.

En onthoud: je bent niet alleen. Er is altijd iemand die om je geeft, die naar je luistert, die je steunt. Zoek die mensen op, koester die relaties. Want samen staan we sterker.

Nu is het tijd om weer te gaan. Maar de herinnering aan deze plek, aan deze stilte, aan deze verbinding, die blijft. Die neem je mee in je hart, als een kostbare schat.

Ga met vrede, lieve vriend(in). En weet dat je altijd welkom bent. Hier, en overal waar liefde en verbinding te vinden zijn.