De Glind Achterveld Kerkdienst
Lieve vriend(in),
Kom even zitten, adem rustig in en uit. Laat de dag van je afglijden, de zorgen, de verplichtingen. We zijn even hier, samen, in deze gedachte. Ik wil je iets vertellen, iets delen dat me na aan het hart ligt. Het is geen verhaal van grootse openbaringen of spectaculaire gebeurtenissen, maar een stille fluistering, een zoektocht naar verbinding.
Ken je De Glind? Een dorp, verscholen tussen de groene velden van Gelderland, een plek van warmte en gemeenschapszin. En dan Achterveld, een steenworp verderop, met een eigen ritme, een eigen ziel. Stel je voor dat we daarheen reizen, niet fysiek, maar in gedachten. Sluit je ogen even.
Voel de rust over je heen komen. De wind fluistert door de bomen, de vogels zingen hun lied. Je staat op een kruispunt, letterlijk en figuurlijk. Het is zondagochtend.
Er is een uitnodiging, subtiel en onnadrukkelijk. Een klok luidt, zacht en melodieus. Ze nodigt uit, niet tot verplichting, maar tot samenzijn, tot reflectie. Ze nodigt uit om stil te staan bij wat echt belangrijk is.
We gaan naar de kerkdienst.
Loop met me mee. Het pad is eenvoudig, geen moeilijke keuzes. We hoeven niets te presteren, niets te bewijzen. Alleen maar aanwezig zijn. We hoeven geen antwoorden te hebben, alleen maar vragen te durven stellen.
De kerkdeuren staan open. Je voelt de warmte, de gastvrijheid. Geen strenge blikken, geen verwachtingen. Alleen maar open armen, een glimlach, een knikje. Je bent welkom, precies zoals je bent.
Zoek een plek. Het maakt niet uit waar. Voel de houten bank onder je, de zachte stof van het kussen. Adem de geur in: een mengeling van oud hout, kaarsenwas en iets ondefinieerbaars, iets wat herinneringen oproept aan vroeger, aan geborgenheid.
Kijk om je heen. Zie de mensen, jong en oud, zoekend en gelovig, twijfelend en hoopvol. Iedereen met zijn eigen verhaal, zijn eigen pijn, zijn eigen vreugde. We zijn allemaal verbonden, op een manier die we misschien niet helemaal begrijpen.
De dienst begint. Een lied klinkt. Zing mee, als je wilt. Of luister gewoon. Laat de woorden tot je doordringen, laat de melodie je raken. Het hoeft niet perfect te zijn, het hoeft niet mooi te klinken. Het gaat om de intentie, om de openheid.
Er wordt een verhaal verteld. Een verhaal uit de Bijbel, oud en toch actueel. Luister met een open geest, zonder oordeel. Probeer de kern te vatten, de boodschap die erin verborgen zit. Het is niet per se een waarheid die je moet aannemen, maar een spiegel waarin je jezelf kunt herkennen.
Er wordt gebeden. Sluit je ogen, voel de stilte. Laat de woorden hun werk doen, laat de gedachten de vrije loop. Je hoeft niet mee te bidden, je hoeft geen vrome gevoelens te veinzen. Alleen maar aanwezig zijn, luisteren naar de stem van je hart.
Er is een moment van stilte. Een moment om te reflecteren, om te danken, om te vragen. Een moment om verbinding te zoeken, met jezelf, met de ander, met iets groters dan onszelf.
Je hoeft niet te geloven in een God, je hoeft geen religie aan te hangen. Je mag twijfelen, je mag kritisch zijn. Het gaat om de zoektocht, om de openheid, om de bereidheid om te leren.
Misschien voel je niets. Misschien voel je wel iets. Misschien voel je je ongemakkelijk, misschien voel je je thuis. Alles is goed. Er is geen goed of fout. Er is alleen maar jouw ervaring, jouw waarheid.
Na de dienst is er koffie. Een moment om na te praten, om elkaar te ontmoeten, om de warmte van de gemeenschap te voelen. Je hoeft niet te praten, je hoeft niet te socializen. Je mag gewoon observeren, luisteren, aanwezig zijn.
De kracht van samenzijn
Het is niet de preek, de liederen of de gebeden die de kern vormen van deze ervaring. Het is de kracht van het samenzijn, de verbinding met anderen, de erkenning van onze gedeelde menselijkheid. Het is de stilte, de reflectie, de ruimte voor twijfel en hoop.
We vertrekken. We laten de kerk achter ons, het dorp, de velden. We nemen iets mee, iets ondefinieerbaars, iets waardevols. Een gevoel van vrede, een gevoel van verbinding, een gevoel van hoop.
We gaan terug naar de dagelijkse routine, naar de drukte, naar de verplichtingen. Maar we zijn niet meer dezelfde. We hebben iets gezien, iets gevoeld, iets geleerd. We zijn een beetje veranderd, een beetje gegroeid.
En dat, lieve vriend(in), is wat het betekent. Niet een wonder, niet een oplossing, maar een kleine stap op de weg naar meer begrip, meer verbinding, meer vrede.
We hoeven het niet te analyseren, we hoeven het niet te begrijpen. We kunnen het gewoon laten zijn. We kunnen het laten bezinken, laten werken in ons leven.
Laten we dat doen.
De stille fluisteringen
Hoor je het ook? De stille fluisteringen van de wind, de zachte roep van de klok, de warme stemmen van de mensen. Ze nodigen uit, niet tot verplichting, maar tot samenzijn, tot reflectie. Ze nodigen uit om stil te staan bij wat echt belangrijk is.
Het leven is een zoektocht, een reis vol onzekerheden en verrassingen. We zijn niet alleen. We hebben elkaar. We hebben de stilte. We hebben de hoop.
Een uitnodiging tot reflectie
Misschien is het tijd om vaker stil te staan, om vaker te reflecteren, om vaker verbinding te zoeken. Niet alleen in de kerk, maar overal waar we zijn. In de natuur, in de kunst, in de ontmoeting met de ander.
Laten we openstaan voor de stille fluisteringen, voor de subtiele uitnodigingen, voor de kleine momenten van verbinding. Laten we de moed hebben om te twijfelen, om te vragen, om te leren.
Laten we samen op weg gaan, hand in hand, in de richting van meer begrip, meer vrede, meer liefde.
Het is niet gemakkelijk, het is niet altijd mooi. Maar het is de moeite waard. Altijd.
