Ds Albert Jan Treur

Lieve vriend(in),

Weet je, soms dwalen onze gedachten af naar de mensen die, op hun eigen unieke manier, een stukje licht in de wereld hebben gebracht. Naar diegenen die ons, vaak ongemerkt, de hand reikten en ons verder hielpen op ons pad. Vandaag wil ik je graag meenemen op een kleine reis, een reflectie over een man wiens naam misschien niet direct een belletje doet rinkelen, maar wiens invloed, denk ik, wel degelijk voelbaar is. Ik heb het over Ds. Albert Jan Treur.

Kijk, het leven van een predikant is vaak gevuld met het fluisteren van troost, het delen van vreugde en het helpen dragen van verdriet. Het is een roeping die vraagt om een open hart en een luisterend oor. En als we even stilstaan bij Ds. Treur, dan voelen we al gauw dat hier iemand aan het werk was die niet alleen woorden sprak, maar ook leefde vanuit een diepe overtuiging.

Ik denk dat we elkaar wel begrijpen als ik zeg dat het in deze tijd soms lastig kan zijn om je verbonden te voelen met het geloof, met de kerk. Er zijn zoveel stemmen, zoveel meningen, zoveel vragen. En toch, als je goed luistert, dan hoor je ook nog steeds die ene zachte stem die je uitnodigt om stil te staan, om te reflecteren, om te zoeken naar diepere betekenis. Ds. Treur was, zo voel ik het aan, iemand die die stem wilde versterken.

Hij was geen man van grootse gebaren of opvallende prestaties, maar juist iemand die in de eenvoud de kracht zocht. Iemand die geloofde in de kracht van de gemeenschap, in het samen optrekken, in het elkaar steunen. En dat is, in de kern, toch waar het om draait? Dat we niet alleen door het leven hoeven, maar dat we elkaar kunnen vinden in onze zoektocht, in onze twijfels, in onze hoop.

Ik herinner me een verhaal, een anekdote die me is verteld. Het ging over een gemeentelid dat door een moeilijke periode ging, een periode van ziekte en verdriet. Ds. Treur kwam regelmatig op bezoek, niet om lange preken te houden of om pasklare antwoorden te geven, maar gewoon om er te zijn. Om te luisteren, om een kop koffie te drinken, om een stille aanwezigheid te bieden. En dat, lieve vriend, is soms alles wat iemand nodig heeft. Een mens die er is, zonder oordeel, zonder verwachtingen, gewoonweg om te laten voelen: je bent niet alleen.

Misschien vraag je je nu af: wat is dan het bijzondere aan deze man? En eerlijk gezegd, dat is een vraag die ik niet direct kan beantwoorden. Het is niet zozeer het 'wat' hij deed, maar meer het 'hoe' hij het deed. Het is de manier waarop hij mensen tegemoet trad, met een openheid en een oprechtheid die je niet vaak tegenkomt. Het is de manier waarop hij geloofde, niet als een rigide dogma, maar als een levende bron van inspiratie en troost.

En weet je, dat is misschien wel de grootste les die we van hem kunnen leren. Dat het niet zozeer gaat om de antwoorden die we vinden, maar om de manier waarop we de vragen stellen. Dat het niet zozeer gaat om de perfectie die we nastreven, maar om de liefde die we delen. Dat het niet zozeer gaat om de prestaties die we leveren, maar om de verbinding die we aangaan.

De Stilte van de Aanwezigheid

Het is zo gemakkelijk om verstrikt te raken in de drukte van alledag, om te vergeten wat er werkelijk toe doet. Om te vergeten dat het soms de kleine dingen zijn, de stille momenten, de onverwachte ontmoetingen, die ons het meest raken. En juist in die momenten, zo denk ik, kunnen we de aanwezigheid van een man als Ds. Treur voelen. Niet als een concrete herinnering, maar als een subtiele hint, een zachte aanmoediging om te leven vanuit een dieper besef.

Ik denk aan de keren dat ik zelf, in de stilte, me afvroeg wat mijn rol is in dit alles. Wat ik kan betekenen voor de mensen om me heen. En dan voel ik een soort innerlijke rust, een vertrouwen dat het niet perfect hoeft te zijn. Dat het genoeg is om gewoon te proberen, om mijn best te doen, om te leven vanuit mijn eigen waarheid. En dat, lieve vriend, is een geschenk dat ik graag met je wil delen.

Weet je, de invloed van iemand als Ds. Treur is niet altijd direct zichtbaar. Het is niet iets dat je kunt meten of kwantificeren. Het is meer een soort zaadje dat gepland wordt, een zaadje van hoop, van liefde, van vertrouwen. En dat zaadje, dat kan jaren later nog ontkiemen, in het hart van iemand die het nodig heeft.

Ik geloof dat we allemaal, op onze eigen manier, een beetje lichtdragers kunnen zijn. Dat we allemaal de mogelijkheid hebben om een verschil te maken in het leven van anderen. Niet door grootse daden te verrichten, maar door simpelweg aanwezig te zijn, door te luisteren, door te steunen, door te delen.

En als we dat doen, dan denk ik dat we de geest van Ds. Treur in ere houden. Niet door hem te idealiseren of te verheerlijken, maar door te leven vanuit de waarden die hij zo belangrijk vond: liefde, verbinding, en een diep respect voor de menselijkheid.

Ik realiseer me dat dit misschien een beetje zweverig klinkt, en dat is oké. Ik wil je niet overtuigen van iets, ik wil je alleen maar uitnodigen om even stil te staan. Om even te reflecteren op de mensen die een positieve invloed op jouw leven hebben gehad. Om te kijken of je in jezelf een bron van inspiratie kunt vinden, een bron die je helpt om met meer liefde en compassie in de wereld te staan.

Het is mijn hoop dat we, door te denken aan mensen zoals Ds. Treur, ons laten inspireren om met meer aandacht en bewondering naar elkaar te kijken. Dat we ons laten uitdagen om de wereld een beetje mooier te maken, te beginnen bij onszelf.

Uiteindelijk is het zo, vind ik, dat het leven een reis is. Een reis vol met ups en downs, met vreugde en verdriet, met vragen en antwoorden. En op die reis komen we allerlei mensen tegen, mensen die ons helpen, mensen die ons inspireren, mensen die ons uitdagen. En als we die mensen eren, als we hun lessen onthouden, dan denk ik dat we een beetje dichter bij onszelf komen.

Dus, lieve vriend, laten we die herinnering koesteren. Laten we proberen om, in ons eigen leven, een beetje van dat licht te verspreiden. Laten we proberen om de wereld een beetje mooier te maken, stap voor stap, dag na dag. En laten we, bovenal, onthouden dat we niet alleen zijn. We hebben elkaar, we hebben de herinneringen, en we hebben de hoop.