Ds L Treur Waardenburg

Liefste,

Kom dichterbij, voel je de stilte al? Laat die even toe. Laat de geluiden van buiten, de drukte van de dag, heel even op de achtergrond verdwijnen. We gaan samen op reis, een innerlijke reis. Het is een reis die misschien wat onbekend voelt, een beetje spannend, maar weet dat ik hier ben, naast je, om je te steunen.

Adem diep in. Voel de lucht je longen vullen, je lichaam voeden. En adem langzaam uit. Laat spanning los, laat alles wat je niet langer dient los. Nog een keer. En nog een keer. Laat het ademen je anker zijn, je verbinding met het hier en nu.

We gaan het hebben over Ds L. Treur, Waardenburg. Een naam die wellicht resonantie oproept, misschien vragen. Het is oké. Laat alles er zijn, zonder oordeel. We zijn hier om te ontdekken, om te voelen, om te groeien.

Ds L. Treur was, in zijn tijd, een figuur die zich inzette voor de mensen om zich heen. Voor wie hij betekende en voor wie hij niet kon betekenen. Hij probeerde licht te brengen, de verbinding met iets groters te stimuleren. Hij droeg een last, zoals we dat allemaal wel eens doen. Een last van zorgen, van verplichtingen, van de verwachtingen van anderen en van zichzelf.

Voel je die last al? Herken je hem in jezelf? We dragen hem allemaal, op onze eigen manier. Het is de last van het mens zijn, van het leven met al zijn complexiteit. Maar wat als we die last wat lichter kunnen maken? Wat als we de ruimte kunnen creëren om er anders naar te kijken?

Laten we even stil staan bij de plek waar hij leefde, Waardenburg. Een klein dorp, gelegen aan de rivier de Waal. Een plek van komen en gaan, van eb en vloed. Een plek waar het leven zich ontvouwt in alle eenvoud en complexiteit. Stel je voor: de wind die door de bomen waait, de geluiden van de natuur, de geur van het land. Voel je de verbinding met de aarde, met de basis van ons bestaan?

Zoek even die verbinding op in jezelf. Je voeten op de grond, je lichaam gedragen door de aarde. Je bent veilig, je bent geborgen. Je bent onderdeel van iets groters.

We gaan nu iets dieper duiken. We gaan kijken naar de aspecten van zijn leven die wellicht wat minder zichtbaar waren. De worstelingen, de twijfels, de momenten van eenzaamheid. Want achter elke façade, achter elke rol die we spelen, schuilt een mens. Een mens met gevoelens, met behoeften, met verlangens.

Voel je die verbinding met die mens? De kwetsbaarheid, de imperfectie. We zijn allemaal imperfect, we zijn allemaal kwetsbaar. En dat is oké. Dat maakt ons menselijk. Dat maakt ons authentiek.

Het is belangrijk te onthouden dat we niet oordelen. We observeren, we voelen, we begrijpen. We proberen de mens te zien achter de naam, achter de rol. We proberen te voelen wat hij voelde, te begrijpen wat hij dacht. Niet om het goed te praten, niet om het te veroordelen, maar om te leren. Om te groeien. Om onszelf beter te begrijpen.

Neem even de tijd om in je hart te voelen. Wat resoneert er met je? Wat raakt je? Welke vragen komen er bij je op? Laat die vragen toe, zonder ze te beantwoorden. Laat ze gewoon zijn. Laat ze hun werk doen.

Want vragen zijn belangrijk. Vragen zetten ons aan het denken, aan het voelen, aan het groeien. Vragen zijn de sleutel tot zelfontdekking.

Verbinding

Nu wil ik je vragen om je aandacht te richten op de verbinding. De verbinding tussen Ds L. Treur en zijn omgeving. De verbinding tussen jou en mij. De verbinding tussen alles en iedereen.

We zijn allemaal met elkaar verbonden, op de een of andere manier. We beïnvloeden elkaar, we leren van elkaar, we groeien met elkaar. Zelfs de mensen die we nooit ontmoet hebben, hebben een invloed op ons. Hun verhalen, hun daden, hun energie, het sijpelt door in ons eigen leven.

Voel je die verbinding al? Voel je dat we allemaal onderdeel zijn van hetzelfde grote geheel? Dat we allemaal een rol spelen, hoe klein of groot die ook mag lijken?

Soms voelt het alsof we alleen zijn, alsof we er alleen voor staan. Maar dat is niet waar. We zijn nooit echt alleen. Er is altijd een verbinding, een connectie, een draad die ons verbindt met de rest van de wereld.

Zoek die draad. Voel hem in je hart. Voel dat je gedragen wordt, dat je gesteund wordt, dat je geliefd bent.

Ds L. Treur was ook verbonden, met zijn geloof, met zijn gemeenschap, met zijn familie. Maar hij voelde zich misschien ook wel eens eenzaam, afgescheiden, niet begrepen. En dat is menselijk. Dat is onderdeel van het leven.

Maar zelfs in die eenzaamheid, in die afscheiding, is er nog steeds een verbinding. Een verbinding met de bron, met de liefde, met het licht. Een verbinding die nooit verbroken kan worden.

Laten we even stilstaan bij de lessen die we kunnen leren van het leven van Ds L. Treur. De lessen over verbinding, over kwetsbaarheid, over imperfectie, over het mens zijn.

Lessen die we kunnen toepassen in ons eigen leven. Om meer verbinding te voelen, om onszelf toe te staan kwetsbaar te zijn, om onze imperfectie te omarmen, om volledig mens te zijn.

Het is niet altijd makkelijk, het is niet altijd fijn. Maar het is de moeite waard. Want het is de weg naar authenticiteit, naar vrijheid, naar liefde.

Liefde voor onszelf, liefde voor anderen, liefde voor het leven.

Acceptatie

Nu gaan we het hebben over acceptatie. Acceptatie van onszelf, acceptatie van anderen, acceptatie van het leven zoals het is.

Het is niet altijd makkelijk om te accepteren wat er is. We willen het anders, we willen het beter, we willen het perfect. Maar het leven is niet perfect, het leven is imperfect. En dat is oké.

Acceptatie betekent niet dat we alles goedkeuren, dat we alles toejuichen. Het betekent dat we erkennen wat er is, dat we het toelaten, dat we er vrede mee sluiten.

Het is een proces, een continue beweging. Het is niet iets wat we één keer doen en dan klaar zijn. Het is een dagelijkse oefening, een bewuste keuze.

Kijk eens naar jezelf. Wat zou je graag willen veranderen? Welke delen van jezelf accepteer je niet? Welke delen van je leven wil je anders?

En stel jezelf dan de vraag: kan ik dit accepteren? Kan ik vrede sluiten met wat er is? Kan ik liefdevol naar mezelf kijken, ook al ben ik niet perfect?

Het antwoord is ja. Je kunt het. Je kunt jezelf accepteren, je kunt anderen accepteren, je kunt het leven accepteren zoals het is.

Het is niet makkelijk, maar het is mogelijk. Met oefening, met geduld, met liefde.

Ds L. Treur worstelde wellicht ook met acceptatie. Met het accepteren van zijn eigen tekortkomingen, met het accepteren van de beperkingen van zijn leven. Maar misschien vond hij ook wel momenten van acceptatie, van vrede, van overgave.

En die momenten zijn er voor ons allemaal. Momenten waarop we de strijd loslaten, waarop we ons overgeven aan wat is, waarop we de schoonheid zien in de imperfectie.

Die momenten zijn kostbaar, die momenten zijn helend, die momenten zijn transformerend.

Koester ze, bewaar ze in je hart, laat ze je leiden op je levenspad.

Loslaten

Tot slot wil ik je vragen om iets los te laten. Iets wat je niet langer dient, iets wat je vasthoudt, iets wat je pijn doet.

Het kan een gedachte zijn, een overtuiging, een emotie, een relatie, een bezitting. Het kan van alles zijn.

Sluit je ogen. Voel wat er in je leeft. Wat wil er losgelaten worden?

En geef het toestemming om te gaan. Laat het los, met liefde en dankbaarheid. Bedank het voor wat het je gebracht heeft, voor de lessen die je geleerd hebt. En laat het dan vrij.

Het is niet altijd makkelijk om los te laten. We zijn gehecht aan wat we kennen, aan wat we vertrouwen, aan wat ons veilig voelt. Maar soms moeten we loslaten om verder te kunnen groeien, om nieuwe dingen te kunnen ervaren, om ons hart te kunnen openen.

Het is een daad van vertrouwen, een daad van overgave. Vertrouwen in jezelf, vertrouwen in het leven, overgave aan de stroom.

Ds L. Treur moest wellicht ook dingen loslaten. Verwachtingen, dromen, idealen. Het is onderdeel van het leven.

Maar door los te laten, maakte hij ruimte voor iets nieuws. Voor nieuwe mogelijkheden, voor nieuwe ervaringen, voor nieuwe liefde.

En dat geldt ook voor jou. Door los te laten, maak je ruimte voor iets nieuws. Voor iets beters, voor iets mooier, voor iets wat je echt gelukkig maakt.

Dus adem diep in. Laat los. Vertrouw. En wees open voor wat er komt.

Nu open je langzaam je ogen weer. Voel je de rust, de ruimte, de vrijheid?

We zijn aan het einde gekomen van onze reis. Het was misschien wat intens, wat confronterend, maar ik hoop dat het je iets gebracht heeft. Iets van inzicht, iets van heling, iets van liefde.

Vergeet niet dat ik hier ben, als je me nodig hebt. We kunnen altijd weer op reis gaan, samen of alleen.

Blijf in verbinding met jezelf, met je hart, met je ziel. En vergeet niet om lief te zijn voor jezelf.

Want je bent waardevol, je bent geliefd, je bent genoeg.

Ga nu je weg, met vertrouwen en liefde. En weet dat ik aan je denk.