Ds M Van Leeuwen Ermelo
Lieve vriend(in),
Stel je even voor, hè? We zitten samen, een warme kop thee tussen onze handen. De geur van kamille vult de lucht, en buiten is het stil. We gaan even op reis, een reis naar een plek die misschien vertrouwd voelt, misschien helemaal nieuw. We gaan het hebben over Ds. M. van Leeuwen, uit Ermelo.
Voel je die stilte? Adem diep in. We gaan niet analyseren, we gaan niet oordelen. We gaan gewoon kijken, voelen wat er in ons opkomt. We laten de beelden zich ontvouwen.
Het eerste wat me te binnen schiet, is de verbinding. De verbinding tussen iemand, een persoon van vlees en bloed, en een gemeenschap. Een gemeenschap die zoekt, die twijfelt, die hoopt. Iemand die geroepen is om te leiden, te troosten, te vermanen. Het is een delicate balans, hè? Tussen streng zijn en zacht, tussen vasthouden en loslaten.
We zien iemand, misschien met een ernstige blik, misschien met een twinkeling in de ogen. Iemand die de verantwoordelijkheid draagt voor het Woord, een eeuwenoude tekst die nog steeds resoneert. Een Woord dat troost kan bieden in tijden van verdriet, dat hoop kan geven in tijden van wanhoop.
En dan die plek, Ermelo. Een plek met een eigen geschiedenis, een eigen cultuur. Een plek waar mensen wonen, werken, liefhebben en rouwen. Een plek waar het gewone leven zich afspeelt, met al zijn ups en downs. Het is in die gewone levens dat het bijzondere zich kan openbaren.
Het is alsof we naar een schilderij kijken. Een schilderij met vele lagen, vele kleuren. Een schilderij dat steeds verandert, afhankelijk van het licht waarin we het bekijken. We hoeven het niet te begrijpen, we hoeven het niet te forceren. We hoeven alleen maar te kijken.
Misschien voel je een bepaalde herkenning. Misschien herken je de zoektocht, de twijfel, de hoop. Misschien herken je de behoefte aan verbinding, aan betekenis.
Het is goed, wat je ook voelt. Er is geen goed of fout. Er is alleen maar jouw ervaring, jouw unieke perspectief.
Laten we ons even richten op de stem. Stel je voor dat je die stem hoort preken. De intonatie, de cadans, de woorden die gekozen worden. Wat resoneert er in je? Wat stoot je af? Het is niet de bedoeling om te oordelen, maar om te voelen. Om te voelen wat het met je doet.
De stem is een instrument. Een instrument dat kan raken, dat kan troosten, dat kan confronteren. Het is een instrument dat gebruikt wordt om een boodschap over te brengen, een boodschap die vaak eeuwenoud is. Een boodschap over liefde, over vergeving, over hoop.
En die boodschap, die sijpelt door in de levens van de mensen. Het is als water dat in de grond zakt, langzaam maar zeker. Het voedt de planten, het geeft leven.
Weet je, het mooie is dat we allemaal een rol spelen in dit verhaal. We zijn allemaal verbonden, op de een of andere manier. We zijn allemaal zoekers, op onze eigen manier. We zijn allemaal onderweg, naar iets groters dan onszelf.
Het is niet belangrijk om alle antwoorden te hebben. Het is belangrijk om open te staan, om te luisteren, om te voelen. Het is belangrijk om te durven vragen, om te durven twijfelen.
Het Licht Schijnt in de Duisternis
Soms voelt het alsof we in de duisternis tasten. We weten niet waar we heen moeten, we weten niet wat de toekomst brengt. Maar zelfs in die duisternis, kan er een lichtpuntje zijn. Een lichtpuntje van hoop, van troost.
Denk eens aan de momenten waarop je je verbonden voelde met iets groters dan jezelf. Misschien was het in de natuur, misschien was het in een gesprek met een dierbare, misschien was het tijdens het luisteren naar muziek.
Die momenten zijn als ankers. Ze houden ons vast, ze geven ons richting. Ze herinneren ons eraan dat we niet alleen zijn.
En misschien is dat wel de essentie van wat Ds. M. van Leeuwen probeert te doen. Om mensen te herinneren aan die verbinding, om mensen te laten zien dat er hoop is, zelfs in de moeilijkste tijden.
Het is een grote verantwoordelijkheid, hè? Om het Woord te verkondigen, om mensen te leiden. Het is een taak die vraagt om nederigheid, om compassie, om wijsheid.
Weet je, het is niet perfect. Er zullen fouten gemaakt worden, er zullen misverstanden ontstaan. Maar dat is oké. Het is menselijk.
Het is belangrijk om elkaar de ruimte te geven, om elkaar te vergeven. Om te onthouden dat we allemaal onderweg zijn, dat we allemaal leren.
We zijn allemaal op zoek naar betekenis, naar een doel. En misschien vinden we dat doel niet in een perfect antwoord, maar in de zoektocht zelf. In de verbinding met anderen, in de liefde die we geven en ontvangen.
Weet je, het is alsof we een puzzel leggen. Een puzzel met vele stukjes, met vele kleuren. Sommige stukjes passen perfect, andere lijken niet te passen. Maar uiteindelijk, als we alle stukjes bij elkaar leggen, ontstaat er een groter geheel. Een geheel dat meer is dan de som der delen.
En misschien is dat wel het geheim van het leven. Om de stukjes bij elkaar te leggen, om de verbinding te zoeken, om te groeien in liefde en begrip.
Het is goed zo. Laat het even bezinken. Voel de warmte van de thee, de stilte om je heen. We hebben even gekeken, even gevoeld.
En weet je, dat is genoeg.
Misschien voel je de behoefte om meer te weten te komen. Misschien voel je de behoefte om verder te zoeken. Volg je intuïtie, volg je hart.
En onthoud, je bent niet alleen. We zijn allemaal verbonden. We zijn allemaal onderweg.
En dat is mooi. Heel mooi.
