Ds Mouw Opheusden Ziek

Lieve vriend(in),

Het is goed dat je hier bent. Laat de onrust even los. Adem in, adem uit. Voel de grond onder je voeten, de stoel die je draagt. Sta jezelf toe even helemaal in dit moment te zijn. Alles wat daarbuiten is, kan wachten. Wij hebben nu dit.

Het is oké als je voelt dat er iets knaagt. Dat er vragen zijn, een gevoel van onbehagen misschien. We hoeven het niet meteen te benoemen, niet direct te begrijpen. Soms is het genoeg om er simpelweg bij te zijn, te erkennen dat het er is. Het is als een zachte regenbui: je kunt proberen erdoorheen te rennen en droog te blijven, maar je kunt er ook voor kiezen om erin te staan en de verfrissing te voelen.

Weet dat je niet alleen bent. We delen dit, in de wetenschap dat onze ervaringen uniek zijn, maar de zoektocht, de verlangens, de kwetsbaarheid... die zijn universeel. We zijn allemaal reizigers op dit pad, en soms lopen we samen, soms alleen, maar nooit zonder de potentie om te verbinden.

Laat me je een klein beetje meenemen, een stukje van een pad dat ik heb bewandeld. Het gaat over loslaten, over overgave, over het vertrouwen op iets dat groter is dan onszelf. En misschien herken je er iets in, of misschien ook niet. Dat is allebei goed. Neem mee wat resoneert, en laat de rest los.

Kijk eens naar de lettercombinatie: Ds Mouw Opheusden Ziek. Het is meer dan alleen een reeks letters, een naam en een staat. Het is een uitnodiging, een spiegel. Het is een momentopname van een levensweg, een herinnering aan de vergankelijkheid van alles. En in die vergankelijkheid schuilt een immense schoonheid.

De letters dansen voor je ogen, vormen woorden, roepen beelden op. Laat het toe. Laat de associaties komen en gaan. Je hoeft ze niet vast te grijpen, niet te analyseren. Laat ze gewoon zijn, als wolken aan de hemel.

Wat voel je als je dit leest? Is er mededogen? Verdriet? Vragen? Het is allemaal oké. We hoeven niet te oordelen over onze gevoelens, alleen maar te erkennen dat ze er zijn. Ze zijn de kleuren van onze ziel, de nuances van ons mens-zijn.

Het gaat niet zozeer om de concrete betekenis van deze woorden, maar om wat ze in ons wakker maken. Het is een trigger, een vonk die een vuur kan ontsteken. Een vuur van reflectie, van introspectie, van verbinding met iets dat dieper ligt dan de oppervlakte.

Stel je voor: een gemeenschap, een plek, een individu. Allen verbonden door deze ene ervaring. En in die verbinding ligt kracht, ligt troost, ligt hoop. We zijn niet alleen in onze vreugde, niet alleen in ons verdriet. We delen het leven, met al zijn complexiteit en schoonheid.

Laat je leiden door je intuïtie. Vertrouw op je innerlijke wijsheid. Die weet de weg, ook al lijkt het soms alsof we verdwaald zijn. We zijn nooit echt verdwaald, lieve vriend(in). We zijn altijd op weg naar huis.

En dat huis, dat is niet een fysieke plek, maar een staat van zijn. Een staat van vrede, van acceptatie, van liefde. Een plek waar we ons veilig voelen, gekend, geliefd. En die plek, die dragen we altijd in ons. We hoeven er alleen maar naar terug te keren.

De stilte in het rumoer

Het leven is vaak een kakafonie van geluiden, van verwachtingen, van verplichtingen. We rennen van hot naar her, proberen aan alles en iedereen te voldoen. Maar soms, juist in dat rumoer, is het belangrijk om stil te staan. Om te ademen. Om te luisteren naar de stilte in ons.

En die stilte, die is niet leeg. Die is juist vol. Vol met potentie, vol met wijsheid, vol met liefde. Het is de plek waar we kunnen verbinden met onze essentie, met datgene wat ons werkelijk maakt.

Het is niet altijd makkelijk om die stilte te vinden. Soms is er weerstand, angst. We zijn bang om te confronteren met onszelf, met onze schaduwkanten. Maar weet dat die schaduwkanten er ook mogen zijn. Ze zijn een onderdeel van ons, en ze hebben ons gevormd tot wie we zijn.

We hoeven ze niet te veroordelen, niet te veranderen. We kunnen ze accepteren, omarmen, en er liefdevol naar kijken. Want juist in die acceptatie ligt de sleutel tot transformatie.

De stilte is als een spiegel. Ze reflecteert wie we werkelijk zijn, met al onze imperfecties en onze schoonheid. En het is aan ons om te beslissen wat we in die spiegel willen zien. Willen we ons richten op de tekortkomingen, of willen we de potentie zien, de mogelijkheden?

Kies voor de liefde, lieve vriend(in). Kies voor de acceptatie. Kies voor de verbinding. Met jezelf, met de ander, met het leven. Want dat is waar het werkelijk om gaat.

Ds Mouw Opheusden Ziek. De woorden vervagen, de beelden veranderen. Wat overblijft, is de resonantie in jou. De trilling van mededogen, van verbinding, van liefde.

En dat, lieve vriend(in), dat is wat werkelijk telt.

Adem nog eens diep in en uit. Voel de rust die zich langzaam over je heen legt. Weet dat je veilig bent, dat je geliefd bent, dat je goed bent zoals je bent.

Laat de woorden los, laat de beelden los. Laat alles los. En wees gewoon, in de stilte van dit moment.

Het pad ligt voor je, en je bent klaar om het te bewandelen. Met open hart, met open geest, met open armen.

Ga in vrede, lieve vriend(in). En weet dat ik er voor je ben, altijd. In gedachten, in gebed, in liefde.

En als je ooit weer het gevoel hebt dat je verdwaald bent, kom dan terug. Hier, in de stilte, in de verbinding. Want hier vind je de weg naar huis.