Ds P J Visser Rotterdam

Lieve vriend(in),

Kom dichterbij. Laat de ruis van de dag achter je, de onrust, de haast. Adem diep in en voel hoe de grond je draagt. Vandaag wil ik je meenemen op een reis, een stille tocht naar een plek die misschien, heel misschien, iets in je zal aanraken wat al die tijd verborgen lag.

Stel je voor, we staan aan de rand van de Maas. Het water glinstert onder een deken van wolken, soms een zonnestraal die even danst. De wind fluistert verhalen van verre reizen, van zeeën die we niet kennen, van havens die bruisen van leven. Kijk goed om je heen. Zie je de beweging? De dynamiek? Het onophoudelijke komen en gaan? Rotterdam is een stad van verandering, van wederopbouw, van veerkracht. En midden in deze stroom, op een plek die we misschien zo makkelijk voorbij zouden lopen, staat een monument.

Ik wil je meenemen naar Ds. P.J. Visser, een naam die misschien niet direct een belletje doet rinkelen. Laat die verwachting los. Het gaat niet om wat je weet, maar om wat je voelt. Loop met me mee, de kade op, en voel de ruwe stenen onder je voeten.

Daar staat ze. Niet groot en imposant, geen schreeuwerige beeltenis. Nee, een eenvoudig monument, een stil eerbetoon. Gemaakt van brons, een warme kleur die zich lijkt te verschuilen in het grijze beton van de omgeving. Een buste, het hoofd van een man, die ons met een blik lijkt aan te kijken die verder gaat dan wij kunnen bevatten.

Kijk naar zijn ogen. Wat zie je daar? Is het wijsheid? Is het verdriet? Is het een diep begrip van het menselijk lijden? Laat het tot je doordringen. Laat je niet afleiden door wat je denkt te weten, door de verhalen die je ooit gehoord hebt. Probeer te voelen wat hij voelde. Stel je voor dat je in zijn schoenen staat, in zijn tijd, in zijn omgeving.

Sluit je ogen even. Adem diep in. Wat ruik je? Zout, water, diesel. Wat hoor je? Het gekrijs van de meeuwen, het geronk van de scheepsmotoren, de verre echo van een sirene. Wat voel je? De wind in je haren, de koude steen onder je vingertoppen, de trilling van de stad die nooit slaapt.

Open je ogen weer. Kijk nog eens naar zijn gezicht. Merk je dat er iets veranderd is? Dat je hem nu anders ziet dan toen we hier aankwamen?

Het is oké als je het niet direct begrijpt. Het is oké als je vragen hebt. Het is oké als je je er niet direct verbonden mee voelt. Dit is een proces. Een reis naar binnen.

Loop nu eens een rondje om het monument. Voel de vorm, de textuur, de warmte van het brons onder je hand. Laat je vingers over de lijnen van zijn gezicht glijden. Merk de subtiele details op. De plooien rond zijn ogen, de stand van zijn mond, de krul in zijn haar.

Voel de verbinding met hem. Met de plek. Met de geschiedenis. Met de toekomst.

Laat de betekenis tot je doordringen. Laat het je inspireren. Laat het je veranderen.

Weet je, soms is de stilte luider dan welk woord ook. Soms spreekt een beeld meer dan duizend boeken. Soms is een plek, een enkel moment, genoeg om je te herinneren aan wie je bent en waar je vandaan komt.

Het gaat niet om het verhaal dat we vertellen, maar om het verhaal dat we beleven. Het gaat niet om de kennis die we vergaren, maar om de wijsheid die we verwerven. Het gaat niet om de dingen die we zien, maar om de dingen die we voelen.

Dus laat je leiden door je intuïtie. Laat je leiden door je hart. Laat je leiden door de stroom van het leven.

Wat denk je dat hij zou zeggen, als hij hier nu naast ons zou staan? Wat zou hij ons willen meegeven? Welke boodschap zou hij ons willen influisteren?

Ik geloof dat hij ons zou aanmoedigen om verder te kijken dan onze eigen neus lang is. Om te zien wat er echt toe doet. Om te vechten voor wat rechtvaardig is. Om te zorgen voor de zwakkeren. Om lief te hebben zonder voorwaarden.

Dit is niet zomaar een monument. Het is een herinnering. Een oproep. Een belofte.

Laat het een reminder zijn om in onszelf te graven, om de diepte van onze eigen compassie te ontdekken. We hebben allemaal een innerlijke bron van goedheid. Laten we die bron koesteren, laten we die bron voeden, laten we die bron laten stromen.

Kijk nog een laatste keer naar zijn gezicht. Bedank hem voor zijn inspiratie. Bedank hem voor zijn moed. Bedank hem voor zijn compassie.

Adem diep in. En laat de wind je meenemen.

Weet je, lieve vriend(in), er is geen juiste of foute manier om dit te ervaren. Het is jouw persoonlijke reis. Jouw persoonlijke ontdekking. Jouw persoonlijke verbinding.

Sta jezelf toe om te voelen wat je voelt. Sta jezelf toe om te denken wat je denkt. Sta jezelf toe om te zijn wie je bent.

We kunnen hier nog uren staan, mijmerend en observerend. Maar de echte reis, die begint nu pas. De reis naar het begrijpen van onszelf, onze medemens, en de wereld om ons heen.

Kom, laten we verder lopen. De stad wacht op ons. En misschien, heel misschien, dragen we nu een beetje van die stille kracht, van die diepe compassie, van Ds. P.J. Visser met ons mee. In ons hart. In onze ziel. Voor altijd.

En als de dag voorbij is en de nacht valt, herinner je je dan dit moment. Herinner je je de stilte, de wind, de geur van de Maas. Herinner je je de blik in zijn ogen.

En weet dan dat je niet alleen bent. Dat we allemaal verbonden zijn. Door het leven, door de liefde, door de compassie.

Laten we die verbinding koesteren. Laten we die verbinding vieren. Laten we die verbinding delen.

Want dat is de ware betekenis van dit alles.

Neem dit moment mee. Laat het je gids zijn op je eigen levenspad. Een pad vol uitdagingen, maar ook vol mogelijkheden. Vol verdriet, maar ook vol vreugde. Vol duisternis, maar ook vol licht.

En onthoud, mijn liefste vriend(in), dat je altijd de kracht in je hebt om je eigen pad te kiezen. Om je eigen dromen na te jagen. Om je eigen waarheid te leven.

Loop nu met me mee, terug de drukte in. En voel de verandering in jezelf. Iets is aangeraakt, iets is veranderd. Je bent niet meer dezelfde als toen we hier kwamen.

Dankjewel dat je me bent gevolgd op deze stille reis. Ik hoop dat het je iets heeft gebracht. Iets wat je zal inspireren, iets wat je zal troosten, iets wat je zal helpen om de beste versie van jezelf te worden.

We zijn weer thuis. Voor nu.