Ds Paul Visser Broer

Liefste vriend(in),

Laten we even stilstaan. Even ademhalen in de soms zo hectische stroom van het leven. Ik wil je graag vertellen over een man die voor velen een baken van rust en wijsheid is geweest: Ds. Paul Visser. Zijn naam klinkt wellicht bekend, misschien heb je hem wel eens horen spreken, of gelezen. Hoe dan ook, zijn verhaal is een reis op zich, een reis die ons kan inspireren om anders naar de wereld, en naar onszelf, te kijken.

Paul Visser was meer dan alleen een dominee. Hij was een denker, een zoeker, iemand die vragen durfde te stellen en te worstelen met de antwoorden. Iemand die begreep dat geloof niet statisch is, maar een levend proces, een voortdurende beweging. Hij was een herder, niet zozeer van schapen, maar van mensen, van zoekende zielen die op zoek waren naar een ankerpunt in een wereld die steeds verder lijkt weg te drijven.

Zijn preken waren zelden simpel of oppervlakkig. Hij daagde uit, prikkelde de gedachten, zette aan tot reflectie. Hij sprak over de grote thema's van het leven: liefde, verlies, hoop, angst, twijfel. Thema's die ons allen raken, ongeacht onze achtergrond of overtuigingen. Hij deed dat op een manier die toegankelijk was, die niet oordeelde, maar uitnodigde. Hij sprak niet over mensen, maar tot mensen, als gelijkwaardige zoekers op een gedeeld pad.

Hij begreep de complexiteit van het menselijk bestaan, de interne conflicten, de tegenstrijdigheden. Hij veroordeelde niet de twijfel, maar zag het als een onderdeel van het geloofsproces. Twijfel, zo leek hij te zeggen, is niet het einde van het geloof, maar juist het begin van een dieper begrip. Hij omarmde de complexiteit, de grijstinten, de nuances die vaak over het hoofd worden gezien in een wereld die zo vaak zwart-wit denkt.

Zijn benadering was inclusief, open. Hij verwelkomde diversiteit, niet alleen in achtergrond en overtuigingen, maar ook in perspectieven en ervaringen. Hij sprak niet vanuit een ivoren toren, maar vanuit de praktijk van het leven, vanuit de ervaringen van de mensen om hem heen. Hij was een bruggenbouwer, iemand die verbinding zocht in een wereld die zo vaak verdeeld is.

Hij was een begenadigd spreker, maar zijn woorden waren niet leeg. Ze kwamen voort uit een diepe innerlijke overtuiging, een oprechte liefde voor de mens en een onwankelbaar geloof in de kracht van verbinding. Hij sprak met passie, met vuur, maar altijd met respect en empathie. Hij wist de harten van mensen te raken, niet door te preken, maar door te delen, door kwetsbaar te zijn, door zichzelf te laten zien.

Zijn invloed reikte verder dan de kerkbanken. Hij sprak in theaters, op festivals, in talkshows. Hij zocht de ontmoeting met mensen buiten de traditionele religieuze kaders. Hij begreep dat de behoefte aan spiritualiteit, aan zingeving, universeel is en dat de kerk de taak heeft om daarop in te spelen, om relevant te blijven in een veranderende wereld.

Hij was niet bang om controversiële onderwerpen aan te snijden, om kritische vragen te stellen. Hij was een vernieuwer, iemand die de kerk wilde uitdagen om uit haar comfortzone te stappen, om zichzelf opnieuw uit te vinden, om open te staan voor nieuwe ideeën en perspectieven. Hij geloofde dat de kerk een rol te spelen heeft in de samenleving, niet door te oordelen, maar door te dienen, door te ondersteunen, door een stem te geven aan degenen die geen stem hebben.

De stilte na het spreken

De manier waarop hij sprak over verlies, over rouw, was bijzonder troostend. Hij begreep de pijn, de leegte, de onmacht die daarmee gepaard gaat. Hij bagatelliseerde de gevoelens niet, maar erkende ze, valideerde ze. Hij sprak over de kracht van de herinnering, over de verbinding die blijft bestaan, ook na de dood. Hij bood geen kant-en-klare antwoorden, maar ruimte voor verdriet, voor twijfel, voor hoop. Hij leerde ons dat rouw niet lineair is, dat het een proces is met ups en downs, en dat het oké is om je verdriet te voelen, om hulp te vragen, om steun te zoeken.

Hij liet ons zien dat de dood niet het einde is, maar een overgang, een transformatie. Hij sprak over de hoop op een nieuw begin, op een leven na de dood, niet als een belofte, maar als een mogelijkheid, als een perspectief dat troost kan bieden in tijden van verdriet. Hij leerde ons dat liefde sterker is dan de dood en dat de verbinding met degenen die we verloren hebben, nooit echt verdwijnt.

Zijn woorden over liefde waren eveneens bijzonder krachtig. Hij sprak over de liefde als de drijvende kracht achter alles, als de bron van alle goedheid, als de oplossing voor alle problemen. Hij sprak over de liefde als een werkwoord, als iets dat je moet doen, als iets waar je aan moet werken, als iets dat je moet delen. Hij sprak over de liefde als de basis van alle relaties, als de sleutel tot een gelukkig en vervullend leven.

Hij liet ons zien dat liefde niet alleen een gevoel is, maar een keuze. Een keuze om te vergeven, om te accepteren, om te respecteren, om te steunen. Een keuze om je open te stellen voor de ander, om kwetsbaar te zijn, om je eigen ego opzij te zetten. Een keuze om onvoorwaardelijk lief te hebben, ook als het moeilijk is, ook als je gekwetst bent, ook als je het gevoel hebt dat je niets terugkrijgt.

Het pad van de kwetsbaarheid

Hij stond open voor kritiek, voor tegengeluid. Hij was niet bang om zijn eigen overtuigingen ter discussie te stellen, om van mening te veranderen, om toe te geven dat hij het niet wist. Hij was een leerling voor het leven, iemand die altijd bereid was om te leren, om te groeien, om zich te ontwikkelen.

Hij was een bescheiden man, ondanks zijn succes en zijn invloed. Hij stond niet graag in de schijnwerpers, maar gebruikte zijn platform om anderen te helpen, om anderen een stem te geven, om anderen te inspireren. Hij was een dienaar, iemand die zich ten dienste stelde van anderen, van de gemeenschap, van de wereld.

Zijn nalatenschap is groot. Hij heeft vele levens geraakt, vele harten geopend, vele geesten geïnspireerd. Zijn woorden blijven voortleven, zijn ideeën blijven resoneren, zijn voorbeeld blijft inspireren. Hij was een bijzonder mens, een uitzonderlijk denker, een begenadigd spreker, een liefdevolle herder.

We kunnen van hem leren, van zijn openheid, van zijn eerlijkheid, van zijn moed, van zijn bescheidenheid, van zijn liefde. We kunnen leren om kritisch te zijn, om vragen te stellen, om te twijfelen, om te zoeken. We kunnen leren om open te staan voor anderen, om te luisteren, om te begrijpen, om te vergeven. We kunnen leren om lief te hebben, onvoorwaardelijk, om te dienen, onbaatzuchtig, om te leven, vol passie en betekenis.

Laten we zijn voorbeeld volgen, zijn woorden herinneren, zijn inspiratie koesteren. Laten we zijn nalatenschap voortzetten, door te leven zoals hij geleefd heeft: met open hart, met open geest, met open armen. Laten we de wereld een beetje mooier maken, een beetje eerlijker, een beetje liefdevoller. Dat zou hem denk ik het meest dierbaar zijn.

En weet, je bent niet alleen op dit pad. Er zijn velen die net als jij zoeken, twijfelen, vragen stellen. We kunnen elkaar steunen, elkaar inspireren, elkaar helpen. Samen kunnen we de wereld een beetje mooier maken. Samen kunnen we de liefde laten overwinnen. Samen kunnen we het leven vieren, in al zijn complexiteit en schoonheid.

Ik hoop dat deze woorden je iets hebben gebracht, een beetje rust, een beetje inspiratie, een beetje troost. Onthoud dat je geliefd bent, dat je waardevol bent, dat je er toe doet. En dat er altijd hoop is, zelfs in de donkerste tijden.

Ik wens je alle goeds toe, op je verdere reis.