Glorie Aan God Tekst

Laten we samen even stilstaan. Adem in, adem uit. Voel je de rust die al die tijd al in je aanwezig was? Die stilte, die vrede die als een zachte deken over je heen kan vallen?

Soms zijn we zo druk, zo afgeleid, dat we vergeten dat die bron van kracht, van liefde, altijd beschikbaar is. Het is alsof we een prachtige tuin hebben, vol bloemen en bomen, maar we rennen er steeds aan voorbij, omdat we denken dat we ergens anders iets belangrijkers moeten zoeken.

En toch, als we even halt houden, als we ons bewust worden van onze adem, van de geluiden om ons heen, dan kunnen we die tuin weer betreden. We kunnen voelen hoe de zon op onze huid schijnt, de geur van de bloemen inademen, en luisteren naar het zachte ruisen van de bladeren.

In die stilte, in die verbinding met het moment, kan er ruimte ontstaan. Ruimte voor dankbaarheid, ruimte voor compassie, ruimte voor een dieper begrip van wie we werkelijk zijn.

Ik merk dat er een bepaalde resonantie ontstaat als we ons richten op de woorden "Glorie aan God." Het is niet iets wat we per se met luide stem hoeven uit te roepen, het is meer een innerlijke erkenning. Een erkenning van de grootsheid, de schoonheid, de alomvattendheid van datgene wat groter is dan wijzelf.

Het is alsof we een knikje geven naar het universum, een stille bevestiging dat we deel uitmaken van iets oneindig veel complexer en wonderbaarlijker dan we ooit volledig kunnen bevatten.

Je hoeft er geen specifieke beelden bij te hebben, geen dogmatische overtuigingen. Het gaat erom dat je je openstelt voor de mogelijkheid dat er meer is dan wat we met onze zintuigen kunnen waarnemen.

Zie het als een gebaar van overgave. Niet in de zin van jezelf kleiner maken, maar juist in de zin van je openstellen voor de stroom van het leven. Je laten dragen door een kracht die groter is dan je eigen wil.

Het kan voelen als een bevrijding, alsof je een zware last van je schouders laat glijden. Een last van controle, van angst, van de constante druk om te presteren en te voldoen aan verwachtingen.

In de erkenning van "Glorie aan God" ligt de mogelijkheid om die last los te laten. Om te vertrouwen dat alles, op de een of andere manier, goed is. Of op zijn minst, dat alles een doel dient, ook al begrijpen we dat niet altijd.

Probeer eens, gewoon voor jezelf. Sluit even je ogen, haal diep adem, en herhaal in stilte: "Glorie aan God." Voel wat er gebeurt in je lichaam, in je geest. Laat de woorden resoneren, laat ze hun werk doen.

Misschien voel je een lichte tinteling, een warm gevoel in je borst, een gevoel van vrede. Misschien voel je helemaal niets. Dat is ook prima. Het gaat er niet om dat je iets specifieks voelt, het gaat erom dat je je openstelt voor de mogelijkheid.

Het is als met een plantje. Je kunt het zaadje in de grond stoppen, water geven, en in het begin zie je misschien niets. Maar je weet, in je hart, dat er iets gebeurt onder de grond. Dat de wortels zich ontwikkelen, dat het plantje zich voorbereidt om te ontkiemen.

Zo is het ook met onze innerlijke groei. We planten zaadjes van intentie, van liefde, van dankbaarheid, en we vertrouwen erop dat ze zullen ontkiemen op het juiste moment.

Het is een proces, een reis. Geen bestemming die we moeten bereiken, geen perfectie die we moeten nastreven. Het is simpelweg een kwestie van aanwezig zijn, van openstaan, van vertrouwen.

Het is alsof we leren dansen met het leven. In het begin struikelen we misschien, vallen we, voelen we ons onhandig. Maar naarmate we meer oefenen, naarmate we ons meer overgeven aan de muziek, naarmate we meer vertrouwen op de flow, wordt de dans vloeiender, eleganter, vreugdevoller.

Kun je je voorstellen dat je deze erkenning van "Glorie aan God" integreert in je dagelijks leven? Niet als een verplichting, maar als een spontane uiting van dankbaarheid en verwondering.

Als je 's ochtends wakker wordt, en de zon ziet schijnen door je raam, kun je een moment nemen om dankbaar te zijn voor de nieuwe dag. Voor de kansen die zich zullen voordoen, voor de ontmoetingen die je zult hebben, voor de lessen die je zult leren.

Als je een kopje koffie of thee drinkt, kun je dankbaar zijn voor de kleine geneugten van het leven. Voor de warmte in je handen, voor de smaak op je tong, voor het moment van rust en stilte.

Als je iemand ontmoet, kun je dankbaar zijn voor de verbinding. Voor de mogelijkheid om te delen, om te leren, om te groeien. Om te zien de schoonheid en het licht in de ander.

En als je met uitdagingen te maken krijgt, kun je dankbaar zijn voor de kans om te groeien. Om je veerkracht te testen, om je grenzen te verleggen, om te leren van je fouten.

Het is niet altijd makkelijk, natuurlijk. Er zullen momenten zijn waarop je je down voelt, waarop je twijfelt, waarop je je afvraagt waar het allemaal goed voor is.

Maar zelfs op die momenten kun je een beroep doen op die innerlijke bron van kracht. Je kunt jezelf eraan herinneren dat je niet alleen bent, dat je deel uitmaakt van iets groters, dat er altijd hoop is.

Het is als een anker. Een anker dat je vasthoudt, zelfs als de stormen woeden. Een anker dat je eraan herinnert wie je werkelijk bent, waar je vandaan komt, waar je naartoe gaat.

En dat anker, dat is de erkenning van "Glorie aan God." Een erkenning van de liefde, de kracht, de wijsheid die altijd aanwezig is, wachtend om omarmd te worden.

Het is een uitnodiging om te leven vanuit je hart. Om je te laten leiden door je intuïtie, om je passie te volgen, om je dromen na te jagen.

Om te zijn wie je werkelijk bent, zonder angst, zonder schaamte, zonder beperkingen.

En in dat zijn, in dat volledig authentiek zijn, ligt de ware glorie.

Het is alsof je een instrument bespeelt. In het begin klinkt het misschien vals, onzeker, ongeoefend. Maar naarmate je meer oefent, naarmate je meer vertrouwen krijgt, naarmate je meer je hart erin stopt, begint de muziek te stromen.

En die muziek, die is jouw unieke expressie van het leven. Jouw bijdrage aan het grote symfonie van het universum.

Dus, laten we blijven spelen, blijven dansen, blijven zingen. Laten we blijven zoeken naar de schoonheid, de liefde, de vreugde in alles wat we doen.

En laten we, in alles wat we doen, de glorie aan God geven. Niet als een plicht, maar als een vreugdevolle, spontane uiting van dankbaarheid en verwondering.