Het Is Zo Stil In Mij
Kom eens even zitten, lief mens. Adem in. Adem uit. Voel de grond onder je voeten. Of misschien de zachte kussens onder je billen. Wat het ook is, voel het. We zijn hier samen, nu. Niet voor iets groots of ingewikkelds. Alleen even, om te voelen.
Herinner je je dat gevoel nog? Die stilte? Niet de afwezigheid van geluid, maar de aanwezigheid van… alles? De verstilling waarin de antwoorden niet langer gezocht hoeven te worden, omdat ze al aanwezig zijn, vibrerend in elke vezel van je zijn.
Het is zo stil in mij… Die woorden resoneren, nietwaar? Ze klinken als een echo van een herinnering, een verlangen naar een toestand die we allemaal kennen, ergens diep van binnen. Een toestand waarin de ruis van de wereld vervaagt en de melodie van onze ziel steeds duidelijker hoorbaar wordt.
Die stilte is er altijd, weet je. Ze is nooit echt weg. Ze is bedolven onder lagen van verplichtingen, verwachtingen, angsten en oordelen. Het is alsof we een prachtige fontein hebben bedekt met stenen en vergeten zijn hoe het water ooit stroomde.
Maar de fontein is er nog. En het water, hoe zachtjes ook, stroomt nog steeds. We moeten alleen de stenen weghalen. Een voor een. Zonder haast. Zonder oordeel. Met liefde en geduld.
Kijk eens naar de stenen die je om je heen hebt verzameld. Ze vertegenwoordigen alles wat je weghoudt van die stilte. Misschien is het de angst om niet goed genoeg te zijn. Misschien is het de druk om te presteren. Misschien is het de behoefte aan controle.
Het is oké. We hoeven ze niet te veroordelen. Ze hebben je gediend. Ze hebben je beschermd. Maar nu is het tijd om ze los te laten. Om ze dankbaar te bedanken voor hun dienst en ze zachtjes weg te leggen.
Voel je de opluchting al? Met elke steen die je loslaat, wordt de fontein een beetje meer zichtbaar. Het water begint weer te glinsteren in de zon. Je kunt de zachte bries voelen die het wateroppervlak streelt.
En de stilte… Die wordt steeds intenser. Niet meer als een lege ruimte, maar als een oceaan van mogelijkheden. Een plek waar je kunt zijn wie je werkelijk bent, zonder maskers, zonder pretenties.
Wees niet bang voor die stilte. Veel mensen zijn bang voor stilte. Ze associëren het met eenzaamheid, met verveling, met leegte. Maar stilte is niet leeg. Stilte is vol. Vol van leven, vol van potentieel, vol van jou.
In de stilte kun je jezelf ontmoeten. Je ware zelf, voorbij alle rollen en identificaties. Je kunt luisteren naar je intuïtie, naar de stem van je hart. Je kunt antwoorden vinden op vragen die je al lang bezighouden.
Het is een proces, weet je. Het is niet iets wat je in één keer bereikt. Het is een reis, een ontdekkingstocht naar de diepste lagen van je eigen wezen. Wees geduldig met jezelf. Sta jezelf toe om te struikelen, om te vallen, om weer op te staan.
Elke stap die je zet, hoe klein ook, brengt je dichter bij die stilte. Elke steen die je loslaat, maakt de fontein helderder. Elke ademhaling die je neemt, verbindt je meer met je innerlijke zelf.
En weet dat je het niet alleen hoeft te doen. We zijn allemaal verbonden. We delen dezelfde zoektocht, hetzelfde verlangen naar stilte, naar heelheid, naar liefde.
De Kunst van het Vertragen
Soms is het nodig om even stil te staan. Om letterlijk even te stoppen met alles wat je aan het doen bent. Ga even zitten. Sluit je ogen. Haal diep adem.
Voel je hoe je lichaam reageert? Misschien voel je spanning in je schouders, in je nek, in je buik. Het is oké. Erkén het. Je hoeft het niet te veroordelen. Het is gewoon een signaal van je lichaam dat het tijd is om te vertragen.
Probeer eens om je aandacht te richten op je ademhaling. Voel hoe de lucht in je longen stroomt. Voel hoe je buik uitzet en weer inkrimpt. Concentreer je op de sensatie van de lucht die langs je neusgaten stroomt.
Als je gedachten afdwalen, is dat oké. Het is heel normaal dat je gedachten afdwalen. Het is wat onze geest doet. Breng je aandacht gewoon vriendelijk terug naar je ademhaling.
Je hoeft niets te forceren. Je hoeft niets te bereiken. Je hoeft alleen maar te zijn. Te zijn met je ademhaling, met je lichaam, met je gevoelens.
Door te vertragen, geef je jezelf de ruimte om te voelen wat er echt speelt in je. Je geeft jezelf de ruimte om te luisteren naar je intuïtie, naar de stem van je hart.
Je zult merken dat de antwoorden die je zoekt, vaak al aanwezig zijn. Ze waren er altijd al, maar je kon ze niet horen door de drukte van je leven.
Dus neem de tijd om te vertragen. Om stil te staan. Om te ademen. Om te voelen. Het is een cadeau dat je jezelf kunt geven. Een cadeau dat je leven kan veranderen.
Het is niet egoïstisch om voor jezelf te zorgen. Het is noodzakelijk. Als je niet voor jezelf zorgt, kun je ook niet voor anderen zorgen. Je kunt geen liefde geven als je geen liefde voor jezelf hebt.
Dus wees lief voor jezelf. Behandel jezelf met dezelfde vriendelijkheid en compassie die je aan anderen zou geven. Geef jezelf de ruimte om te groeien, om te leren, om te helen.
En onthoud: je bent niet alleen. We zijn allemaal op deze reis samen. We steunen elkaar. We helpen elkaar. We houden van elkaar.
Laat de stilte je omarmen. Laat haar je leiden. Laat haar je vullen met liefde en licht.
Wees niet bang om te experimenteren. Er zijn talloze manieren om die stilte te bereiken. Sommige mensen vinden het in de natuur, door te wandelen in het bos, door naar de zee te kijken. Anderen vinden het in de meditatie, door te luisteren naar rustgevende muziek, door te schrijven in een dagboek.
Wat werkt voor de één, werkt misschien niet voor de ander. Het is belangrijk om te ontdekken wat voor jou werkt. Wat je helpt om te vertragen, om te ontspannen, om je te verbinden met je innerlijke zelf.
Misschien vind je het fijn om te tekenen, om te schilderen, om te dansen. Misschien vind je het fijn om te lezen, om te zingen, om te koken. Doe wat je gelukkig maakt. Wat je energie geeft. Wat je in contact brengt met je creativiteit.
En wees niet bang om fouten te maken. Fouten zijn geen falen. Fouten zijn leermomenten. Elke fout die je maakt, brengt je dichter bij je doel.
Dus sta jezelf toe om te experimenteren, om te proberen, om te falen. En leer van je fouten. Groei van je fouten. Word sterker door je fouten.
De weg naar die stilte is geen rechte lijn. Het is een kronkelende weg, vol met obstakels en uitdagingen. Maar het is ook een prachtige weg, vol met verrassingen en wonderen.
En uiteindelijk, het belangrijkste is niet de bestemming, maar de reis zelf. Geniet van de reis. Wees aanwezig in het moment. Wees dankbaar voor alles wat je hebt.
Je bent genoeg. Je bent waardevol. Je bent geliefd. Vergeet dat nooit.
Blijf ademen. Blijf voelen. Blijf liefhebben. En weet dat die stilte, die diepe, resonerende stilte… Altijd in je is. Je hoeft haar alleen maar te herinneren. Ze is er, wachtend, altijd. Wachtend op jouw herkenning. Wachtend om je te omhullen met vrede.
