Kruisweg Aad De Haas

Kom, laten we even samen kijken naar de Kruisweg van Aad de Haas. Misschien heb je ‘m al eens gezien, misschien is het helemaal nieuw voor je. Het is goed, hoe dan ook. We gaan gewoon rustig op weg, open voor wat er op ons pad komt.

Kijk, hier is de eerste statie. Je voelt meteen de spanning, hè? Jezus wordt veroordeeld. Kijk naar die gezichten. Zo getekend, zo vol angst en oordeel. Er is zo weinig menselijkheid te zien in die ogen. Het is alsof de hele massa hem veroordeelt, niet alleen Pilatus. Het oordeel is al gevallen, de machine draait. En Jezus… hij staat daar, zo kwetsbaar, zo alleen. Probeer eens te voelen wat hij gevoeld moet hebben. Die onmacht, dat onbegrip. En toch… toch is er iets in zijn houding dat niet breekt.

Het is oké als je even stil wilt zijn. Dit is geen race. We nemen de tijd die we nodig hebben.

Loop maar even door naar de volgende statie. Hij neemt het kruis op zijn schouders. Zie je hoe zwaar het is? Zo'n ruwe balk, vol splinters. Het snijdt in zijn vlees. Het gewicht drukt hem neer, maar hij staat op. Telkens weer. Alsof hij iets draagt dat veel zwaarder is dan alleen dat hout. Het is de last van ons allemaal, denk ik. De pijn, het verdriet, de fouten die we maken. En hij draagt het, voor ons.

Kijk ook naar de mensen om hem heen. Sommigen kijken weg, sommigen kijken toe met een mengeling van nieuwsgierigheid en afschuw. Er zijn er maar weinig die echt iets lijken te voelen. En toch… toch is er ook een vorm van verbinding. We zijn allemaal verbonden door dit moment, door deze pijn. Het maakt ons menselijk, hoe pijnlijk dat ook is.

Misschien herken je iets in die gezichten. Een stukje van jezelf, een stukje van de mensen om je heen. Het is niet altijd makkelijk om de pijn van anderen te zien, om er echt bij stil te staan. Het kan confronterend zijn. Maar juist in die confrontatie ligt er een mogelijkheid tot groei, tot verbinding.

We hoeven niet alles te begrijpen. Het is genoeg om er gewoon te zijn, om te kijken en te voelen.

Laten we verder gaan. Jezus valt voor de eerste keer. Kijk eens hoe hij daar ligt. Uitgeput, vernederd. De modder in zijn gezicht. Je voelt de pijn, de schaamte. En toch… toch geeft hij niet op. Er is iets in hem dat hem weer doet opstaan. Een onuitputtelijke bron van kracht, van liefde.

Het is makkelijk om te blijven liggen. Om toe te geven aan de pijn, aan de moeite. Maar Jezus staat op. Hij laat zien dat er altijd een mogelijkheid is om verder te gaan, om te herstellen. Zelfs als alles verloren lijkt.

Kijk naar de mensen die hem helpen. Simon van Cyrene, hij wordt gedwongen. Maar hij helpt. Veronica, ze geeft hem haar doek. Kleine daden van vriendelijkheid, van mededogen. Ze laten zien dat er nog steeds goedheid is in de wereld, zelfs in de donkerste tijden.

Het is belangrijk om die kleine daden te zien, om ze te waarderen. Ze maken een verschil. Ze geven hoop. Ze herinneren ons eraan dat we niet alleen zijn.

Kijk, hier is de ontmoeting met zijn moeder. Maria. Die pijn in haar ogen… onbeschrijfelijk. Ze ziet haar zoon lijden, ze kan hem niet helpen. De band tussen een moeder en haar kind, zo sterk, zo kwetsbaar.

Ze begrijpt het niet, denk ik. Ze wil het niet begrijpen. Ze wil haar zoon beschermen, hem vasthouden. Maar ze weet dat ze hem los moet laten. Dat hij zijn eigen weg moet gaan.

Het is zo moeilijk, hè? Om los te laten, om te accepteren dat je niet alles in de hand hebt. Om toe te staan dat de mensen van wie je houdt hun eigen pad volgen, zelfs als dat pijnlijk is.

Maar Maria staat daar, sterk in haar verdriet. Ze is een voorbeeld van liefde, van hoop, van geloof. Ze laat zien dat het mogelijk is om te blijven staan, zelfs als je hart gebroken is.

Laten we verder kijken. Jezus valt voor de tweede en de derde keer. Elke val is een beetje dieper, elke val is een beetje pijnlijker. Je ziet de uitputting in zijn gezicht. De twijfel misschien ook. Vraagt hij zich af waarom hij dit doet? Vraagt hij zich af of het zin heeft?

Het is menselijk om te twijfelen. Om te vragen waarom. Om te willen opgeven. Maar Jezus staat op. Telkens weer. Hij laat zien dat de kracht om verder te gaan in onszelf zit. Dat we sterker zijn dan we denken.

Kijk naar de vrouwen van Jeruzalem. Ze huilen om hem. Ze voelen zijn pijn. Ze bieden troost. Het is een teken van mededogen, van verbinding. Ze laten zien dat we niet onverschillig hoeven te zijn. Dat we de pijn van anderen mogen voelen.

Het is oké om te huilen. Om je verdriet te uiten. Om steun te zoeken bij anderen. We zijn niet gemaakt om alles alleen te dragen.

Jezus wordt ontdaan van zijn kleren. Zo vernederend. Zo kwetsbaar. Hij staat daar, voor iedereen te zien. Zonder bescherming, zonder waardigheid.

Het is een spiegel, denk ik. Het laat ons zien hoe kwetsbaar we allemaal zijn. Hoe makkelijk we kunnen worden ontdaan van alles wat ons dierbaar is.

Het is belangrijk om die kwetsbaarheid te erkennen, om er respectvol mee om te gaan. Om te beseffen dat we allemaal bescherming nodig hebben, waardigheid.

Hij wordt aan het kruis genageld. Die spijkers, die pijn… onvoorstelbaar. Je voelt de wreedheid, de onmenselijkheid. Hoe kan iemand dit een ander aandoen?

Het is een confrontatie met het kwaad, met de duisternis. Het laat ons zien waartoe mensen in staat zijn. Maar het laat ons ook zien waartoe liefde in staat is. Want zelfs in deze afschuwelijke situatie blijft Jezus liefde uitstralen.

Hij vergeeft zijn beulen. Hij vraagt om vergeving. Het is een daad van onvoorwaardelijke liefde, van grenzeloze barmhartigheid.

Zijn dood. Het einde. Stilte. Duisternis. Een gevoel van verlies, van wanhoop. Is dit het dan? Is alles voor niets geweest?

Maar kijk goed. Er is iets dat niet sterft. Er is iets dat blijft bestaan. Zijn liefde, zijn boodschap, zijn voorbeeld. Het leeft voort in de mensen die in hem geloven, in de mensen die zijn voorbeeld volgen.

De kruisafneming. Maria houdt haar dode zoon vast. De pijn in haar gezicht is ondraaglijk. Maar er is ook iets anders. Een gevoel van vrede, van overgave. Ze weet dat dit niet het einde is. Dat er meer is.

Het is een symbool van hoop. Van geloof in een betere toekomst. Van vertrouwen in de kracht van de liefde.

De graflegging. Het lichaam wordt in het graf gelegd. De steen wordt ervoor gerold. Alles lijkt voorbij. Maar wacht. Er is nog één statie. De opstanding.

Het graf is leeg. Hij is opgestaan. Nieuw leven. Nieuwe hoop. Het is een overwinning op de dood, op het kwaad. Een belofte van eeuwig leven.

We zijn er doorheen. Al die staties. Zo krachtig, zo aangrijpend. Het is een verhaal van lijden, van dood, maar vooral van hoop en van liefde.

Het is oké als je even stil wilt zijn, om alles te laten bezinken. Het is geen makkelijk verhaal, het roept veel vragen op. Maar het is ook een verhaal dat ons kan inspireren, dat ons kan troosten.

Neem mee wat je nodig hebt. Laat achter wat je niet nodig hebt. Het is jouw reis, jouw kruisweg. Loop hem op jouw manier, in jouw tempo. En weet dat je niet alleen bent. We zijn allemaal onderweg, samen.