Mooiste Mens Op Aarde
Lieve vriend(in),
Laten we even een moment nemen. Adem in. Adem uit. Voel de grond onder je voeten, de steun in je stoel, de warmte van de zon (of de zachte koelte van de schaduw). We gaan ergens naartoe, een plek die misschien anders is dan je verwacht.
We gaan kijken naar schoonheid. Niet de schoonheid die je in tijdschriften ziet, de gladgestreken, perfecte schoonheid. Nee, de schoonheid die dieper zit, die resoneert in je hart, die je ziel raakt.
Voel je die resonantie? Laat het toe. Laat het je omhullen als een warme deken, een zachte bries.
We zoeken, weet je, naar die ‘mooiste mens op aarde’. Maar wat betekent dat eigenlijk? Is het een gezicht met perfecte symmetrie? Een lichaam gevormd naar een bepaalde norm? Een succesvol leven, gevuld met prestaties en erkenning?
Misschien… misschien is het wel iets anders. Misschien is het een glimp van iets onzegbaars, iets wat voorbij alle oppervlakkigheid reikt.
Stel je eens voor… een oudere vrouw met diepe rimpels in haar gezicht. Rimpels die verhalen vertellen, van gelach en verdriet, van liefde en verlies. Kijk in haar ogen. Zie je de wijsheid? De compassie? De stille kracht die daar huist?
Of een jonge man, die met een zachte stem spreekt en zorgzaam is voor de mensen om hem heen. Hij heeft misschien niet de spieren van een atleet, maar wel het hart van een leeuw. Hij staat op voor de zwakkeren, hij biedt een helpende hand, hij luistert zonder oordeel.
Sluit je ogen even. Zie je het voor je?
Misschien is de mooiste mens op aarde wel iemand die je elke dag tegenkomt. De caissière in de supermarkt die je vriendelijk begroet, ondanks haar drukke dag. De buschauffeur die je een glimlach geeft in de vroege ochtend. De buurvrouw die altijd klaarstaat met een kop soep als je ziek bent.
Het is makkelijk, is het niet, om te blijven hangen in het uiterlijke? Om te vergelijken, te beoordelen, te streven naar een onbereikbaar ideaal? Maar dat leidt tot zo weinig. Het is een lege huls, een spiegelbeeld dat steeds verder van de werkelijkheid afdwaalt.
Kijk eens naar jezelf. Echt. Kijk in de spiegel en zie verder dan je uiterlijk. Zie de lachrimpels rond je ogen, de sproeten op je neus, de unieke vorm van je lippen. Zie de littekens die je hebt opgelopen, zowel zichtbaar als onzichtbaar. Elk detail vertelt een verhaal, een verhaal van wie je bent, van wat je hebt meegemaakt.
En zie, bovenal, de gloed in je ogen. De gloed van levenskracht, van nieuwsgierigheid, van liefde. Die gloed is uniek. Die gloed is jouw schoonheid.
Wat we zoeken, lieve vriend(in), is geen perfectie. Het is authenticiteit. Het is de moed om jezelf te zijn, met al je imperfecties, met al je kwetsbaarheden. Het is de bereidheid om je hart te openen, om lief te hebben, om te geven.
De schoonheid van verbinding
We zijn allemaal verbonden, weet je. Als we de schoonheid in onszelf kunnen zien, kunnen we het ook in anderen zien. We kunnen voorbij de verschillen kijken, voorbij de vooroordelen, en de mens achter de façade ontdekken.
Voel die verbinding. Voel de warmte van de mensheid. We zijn allemaal op reis, allemaal zoekend, allemaal met onze eigen pijn en vreugde.
De mooiste mens op aarde is misschien wel degene die in staat is om die verbinding te voelen en te koesteren. Degene die met compassie naar anderen kijkt, degene die zonder oordeel luistert, degene die een helpende hand biedt.
En weet je, dat vermogen zit in ons allemaal. We hebben allemaal de potentie om die 'mooiste mens' te zijn. Het is een keuze, een bewuste beslissing om te kiezen voor liefde, voor compassie, voor verbinding.
Het is niet altijd makkelijk, dat weet ik. Er zijn dagen dat we ons lelijk voelen, van binnen en van buiten. Dagen dat we worstelen met onze eigen demonen, dagen dat we oordelen over onszelf en anderen.
Maar zelfs op die dagen, zelfs in de duisternis, is er een sprankje hoop. Een herinnering aan de schoonheid die in ons woont, een besef van de verbinding die ons verbindt.
Adem in. Adem uit. Laat de duisternis los. Laat het licht binnen.
Laat de schoonheid je omhullen. Laat het je inspireren, je motiveren, je leiden.
Wees de mooiste mens op aarde. Niet omdat je perfect bent, maar omdat je authentiek bent. Omdat je liefhebt, omdat je geeft, omdat je verbinding zoekt.
Omdat je… jij bent.
En dat, lieve vriend(in), is meer dan genoeg. Het is alles wat je nodig hebt. Het is alles wat de wereld nodig heeft.
Denk eens terug aan de mensen die je het meest bewondert. Is het hun perfecte uiterlijk dat je raakt? Of is het hun innerlijke schoonheid, hun karakter, hun integriteit?
Ik denk het laatste. Ik denk dat we allemaal op zoek zijn naar die authenticiteit, naar die echtheid. We willen omringd worden door mensen die zichzelf durven te zijn, mensen die hun hart durven te openen, mensen die kwetsbaar durven te zijn.
En weet je wat het mooie is? Als we onszelf toestaan om kwetsbaar te zijn, geven we anderen de toestemming om dat ook te doen. We creëren een veilige ruimte, een ruimte van acceptatie en liefde.
In die ruimte kan de schoonheid bloeien. In die ruimte kunnen we elkaar steunen, elkaar inspireren, elkaar helpen groeien.
Dus laten we dat doen. Laten we die ruimte creëren. Laten we elkaar aanmoedigen om onszelf te zijn, met al onze imperfecties. Laten we de schoonheid in elkaar zien, en laten we die schoonheid koesteren.
Laten we samen de mooiste mensen op aarde worden.
En onthoud, het is geen wedstrijd. Het is geen competitie. Het is een reis, een gedeelde reis naar meer liefde, meer compassie, meer verbinding.
Het is een reis naar de ontdekking van onze eigen, unieke schoonheid.
Een reis die de moeite waard is, elke stap die we zetten.
Voel je de kracht? De warmte? De liefde?
Het is er allemaal, wachtend om ontdekt te worden.
Dus adem diep in, lieve vriend(in). En begin je reis.
Je bent al mooi. Je bent al perfect. Je bent al de mooiste mens op aarde.
Je hoeft er alleen nog maar in te geloven.
