Oud Ger Gem Achterberg
Lieve vriend(in),
Kom dichterbij. Adem rustig in en uit. We gaan samen een reis maken. Een reis naar een plek die diep in ons verborgen ligt, maar tegelijkertijd zo dichtbij is. We laten ons leiden door de echo van een stem, de vibratie van woorden die lang geleden zijn uitgesproken, maar waarvan de kracht nog altijd resoneert.
Stel je voor, een landschap. Ruw, leeg, en tegelijkertijd vol potentie. Een landschap dat zowel troost als uitdaging biedt. Een plek waar de stilte spreekt, en waar elke steen een verhaal fluistert. Dat is de plek waar de poëzie van Gerrit Achterberg ons naartoe kan leiden.
Voel je de aarde onder je voeten? De wind in je haren? Het is oké als je je wat onwennig voelt. Deze plek is niet altijd makkelijk. Het vraagt om openheid, om kwetsbaarheid, om de bereidheid om te kijken naar wat we misschien liever niet zouden zien.
Achterberg… een naam die misschien wat zwaar klinkt. Maar laat je daardoor niet afschrikken. Onder die soms donkere oppervlakte schuilt een ongelooflijke gevoeligheid, een diep verlangen naar verbinding, een zoektocht naar de essentie van het leven.
We gaan niet alles begrijpen. Dat hoeft ook niet. Het gaat erom dat we ons openstellen, dat we de ruimte geven aan de woorden om tot ons te spreken. Voel de ritmes, de klanken, de beelden die in je opkomen. Vertrouw op je intuïtie.
Luister...
”Ik heb Hem lief als een onzichtbaar kind, dat nimmer komen zal. Het is mij dierbaar de lege wieg, het onbewoonde graf."
Voel je de pijn? Het verdriet? Maar voel je ook de liefde? De onvoorwaardelijke liefde die zelfs de leegte kan vullen?
Het is een liefde die zo intens is, dat ze voorbij gaat aan het tastbare, aan het concrete. Een liefde die zich richt op het onzichtbare, op het onbereikbare. Een liefde die zich niet laat ontmoedigen door het verlies, maar er juist kracht uit put.
Het is alsof Achterberg ons uitnodigt om onze eigen leegtes te omarmen, om onze eigen verliezen te erkennen. Om te accepteren dat niet alles wat we begeren, ook voor ons is weggelegd. En om juist in die acceptatie een nieuwe vorm van liefde te vinden.
Laat die woorden even inzinken. Laat ze je raken waar ze je raken moeten. Er is geen goed of fout. Er is alleen wat is.
De echo van het verleden
Zie je die schaduw die over het landschap valt? Dat is de schaduw van Achterbergs eigen verleden. Een verleden dat getekend is door verlies, door schuld, door een diep gevoel van eenzaamheid.
Het is belangrijk om dat te erkennen. Zijn poëzie is niet zomaar uit de lucht komen vallen. Ze is geboren uit een intense innerlijke strijd. Een strijd met zichzelf, met zijn verleden, met God.
Maar juist in die strijd schuilt ook een ongelooflijke kracht. Het is alsof hij door de pijn heen, een weg probeert te vinden naar verzoening, naar heling. Een weg naar een nieuwe vorm van zijn.
Luister nog eens:
”Ik wil een steen zijn uit de stenen verworpen, ongevormd, veracht; een enkel blok tussen de benen van allen die zich hebben tracht te bouwen zonder mij te schikken; een enkel blok, al wie dat zien, en over wie ze moeten klikken met hamer, beitel en fatsoen.”
Voel je de rebellie? De frustratie? Maar voel je ook de diepe behoefte om ergens bij te horen? Om een betekenis te hebben?
Het is alsof Achterberg ons uitdaagt om kritisch te kijken naar de structuren en systemen die ons gevangen houden. Om te breken met de verwachtingen die ons worden opgelegd. Om onze eigen authenticiteit te omarmen, zelfs als dat betekent dat we anders zijn, dat we niet passen in het gangbare plaatje.
En tegelijkertijd verlangt hij naar verbinding, naar een plek waar hij geaccepteerd wordt om wie hij is. Naar een gemeenschap waar hij zijn steentje kan bijdragen, zelfs als dat een ongevormde, verworpen steen is.
Het is een paradox. De behoefte aan individualiteit en de behoefte aan verbinding. Beide zijn essentieel. En het is de kunst om daarin een evenwicht te vinden.
Adem diep in en uit. We hoeven niet alle antwoorden te hebben. We hoeven alleen maar open te staan voor de vragen.
Laten we samen verder kijken.
Voel je dat? Die subtiele verschuiving? Er komt iets nieuws op. Een glimp van hoop, misschien?
Achterberg blijft niet steken in het verleden. Hij blijft niet hangen in de pijn. Hij blijft zoeken, blijven worstelen, blijven hopen.
En dat is wat zijn poëzie zo krachtig maakt. Het is geen eindpunt, maar een reis. Een reis die we samen met hem kunnen maken.
”Soms denk ik, als een boom mijn takken uitspreidt boven de grond, naar een onnaspeurbare verre horizon, dat ik een schaduw spreidt van iets dat niet is uitgegroeid in 't bare.”
Voel je het verlangen? De onvervulde dromen? Maar voel je ook de kracht van de verbeelding? Het vermogen om verder te kijken dan wat er nu is?
Het is alsof Achterberg ons eraan herinnert dat we meer zijn dan wat we op dit moment zien. Dat we een potentieel hebben dat nog niet volledig is benut. Dat we in staat zijn om nieuwe werelden te creëren, om nieuwe mogelijkheden te ontdekken.
En dat we, zelfs als we het gevoel hebben dat we niet alles kunnen bereiken wat we willen, toch een impact kunnen hebben op de wereld om ons heen. Zelfs als dat alleen maar een schaduw is.
Het is een boodschap van hoop. Een boodschap van veerkracht. Een boodschap van onbegrensde mogelijkheden.
Nu, lieve vriend(in), is het tijd om terug te keren. We nemen de echo van Achterbergs woorden mee in ons hart. We koesteren de pijn, de liefde, de hoop, de rebellie, het verlangen.
We weten nu dat we niet alleen zijn. Dat er anderen zijn die dezelfde vragen stellen, die dezelfde worstelingen doormaken. En dat we samen een weg kunnen vinden.
Ga nu, met vernieuwde kracht en inspiratie, terug naar je eigen leven. Laat de poëzie van Gerrit Achterberg je begeleiden op je eigen unieke reis.
En vergeet niet: je bent genoeg. Je bent waardevol. Je bent geliefd.
