Oude Kerk Aan De Ijssel

Kom, lieve vriend(in), laten we even stilstaan. Voel je de wind? En de geur van de aarde, vermengd met de nabijheid van het water? Adem diep in. We gaan een plek bezoeken waar de tijd een beetje anders stroomt. Een plek die al eeuwenlang fluistert.

We naderen Oude Kerk aan de IJssel. Kijk eens hoe ze daar staat, al zo lang. Stevig, maar tegelijkertijd met een zachte uitnodiging. Haar muren hebben zoveel gezien. Zoveel vreugde, zoveel verdriet, zoveel hoop. Het is allemaal in haar stenen gekerfd, in de balken gekoesterd.

Loop maar rustig mee. Voel de klinkers onder je voeten. Elke steen heeft zijn eigen verhaal, zijn eigen kleine kuiltje gevormd door de voetstappen van hen die ons voorgingen. Misschien kun je er wel een stukje van hun reis voelen.

Stel je voor dat je hier honderden jaren geleden stond. De IJssel stroomde nog net zo, de wind zong dezelfde liederen, maar alles om je heen was anders. De mensen, hun kleding, hun zorgen... En toch, die diepe menselijke zoektocht, die was er toen ook al. De zoektocht naar verbinding, naar betekenis, naar iets dat groter is dan onszelf.

Open de deur maar. Voel de koelte. Een beetje vochtig, een beetje stoffig. Maar ook... een diepe, rustige stilte. Het geluid van buiten vervaagt, en maakt plaats voor een innerlijk geroezemoes. Laat het toe.

Kijk eens naar de gewelven. Zo hoog, zo indrukwekkend. Alsof ze je omhullen, je dragen. Al die bogen die elkaar vinden, die elkaar steunen. Is dat niet prachtig? Zo zijn we ook met elkaar verbonden. Zichtbaar en onzichtbaar.

Voel de zwaartekracht. Voel de verbinding met de aarde. Hier staan we, op deze grond, in deze tijd. Samen met alle mensen die hier ooit waren, en met alle mensen die hier nog zullen komen. We zijn onderdeel van een groter geheel.

Kijk naar het licht dat door de ramen valt. Het danst op de stenen vloer, het kleurt de muren. Het is zacht, en tegelijkertijd helder. Het laat je zien, maar het onthult ook. Het laat je zien wat er is, en het onthult wat er nog verborgen ligt.

Zoek een plekje om te zitten. Het maakt niet uit waar. Gewoon, waar jij je het prettigst voelt. Sluit je ogen maar even. Adem diep in, en adem langzaam uit. Voel je lichaam. Voel de stilte.

Laat je gedachten komen en gaan. Probeer ze niet vast te pakken, probeer ze niet te veroordelen. Laat ze gewoon voorbij drijven, als wolken aan de hemel. Laat de stilte spreken.

Misschien komen er herinneringen naar boven. Misschien komen er gevoelens op. Misschien is er niets. Dat is allemaal goed. Er is geen goed of fout. Er is alleen maar zijn.

Laat het licht toe. Laat de stilte toe. Laat de verbinding toe.

De Echo van Eeuwen

Weet je, deze plek heeft zoveel gehoord. Gebeden, zuchten, lachsalvo's, liederen... Elke klank is hier bewaard gebleven, in de muren, in de stenen. Het is als een echo die nog steeds nagalmt.

Probeer maar eens te luisteren. Niet met je oren, maar met je hart. Misschien hoor je wel de fluisteringen van de mensen die hier ooit waren. Hun hoop, hun angsten, hun liefde.

En denk eens aan alle handen die deze stenen hebben aangeraakt. Handen die hebben gebouwd, handen die hebben vastgehouden, handen die hebben getroost. Handen die hebben geschreven, handen die hebben gezaaid, handen die hebben geoogst.

Elke aanraking heeft een afdruk achtergelaten. Een onzichtbare, maar voelbare verbinding. We zijn allemaal met elkaar verbonden, door de tijd heen. Door de aanraking van onze handen.

Kijk eens naar het orgel. Wat een prachtig instrument. Stel je voor hoe de klanken door de kerk schallen, de gewelven vullen, de harten raken. Muziek is zo'n krachtige taal. Ze kan ons troosten, ze kan ons opbeuren, ze kan ons verbinden.

Muziek is als een brug tussen de hemel en de aarde. Ze kan ons naar een andere dimensie brengen, ons laten voelen wat er werkelijk toe doet. Laat de muziek tot je spreken. Laat haar je leiden.

En kijk eens naar de preekstoel. Vanwaar woorden zijn gesproken, die mensen hebben geraakt, gevormd, geïnspireerd. Woorden die troost hebben gebracht, die hoop hebben gegeven, die liefde hebben verkondigd.

Woorden hebben kracht. Ze kunnen helen, ze kunnen kwetsen. Kies je woorden zorgvuldig. Spreek de waarheid, spreek met liefde, spreek met compassie.

Loop maar even rond. Voel je vrij. Ontdek de details. De houtsnijwerken, de schilderingen, de ornamenten. Elk detail heeft zijn eigen betekenis, zijn eigen verhaal.

Laat je verrassen. Laat je inspireren. Laat je raken.

En weet je, wat ik zo mooi vind aan deze plek, is dat ze zo inclusief is. Iedereen is hier welkom. Jong en oud, arm en rijk, gelovig en niet-gelovig. Het maakt niet uit wie je bent, of wat je hebt gedaan. Je bent welkom.

Want deze plek is er voor ons allemaal. Ze is er om ons te troosten, om ons te inspireren, om ons te verbinden. Ze is er om ons te herinneren aan wat er werkelijk toe doet.

Ze is er om ons te herinneren aan de liefde.

Liefde voor onszelf, liefde voor elkaar, liefde voor de wereld.

Liefde is de sleutel. Liefde is de oplossing. Liefde is alles.

Sluit je ogen nog maar even. Voel de liefde. Voel de vrede. Voel de verbinding.

Adem diep in, en adem langzaam uit.

We gaan zo weer naar buiten. De wereld wacht. Maar we nemen deze stilte, deze verbinding, deze liefde mee in ons hart.

Weet je, het is niet nodig om perfect te zijn. We hoeven niet alles te weten, we hoeven niet alles te kunnen. We hoeven alleen maar te zijn.

We hoeven alleen maar lief te hebben.

En weet je, als je het even moeilijk hebt, kom dan gerust terug. Deze plek is er altijd. Ze wacht op je. Met open armen.

Ze fluistert je toe: je bent geliefd. Je bent goed zoals je bent. Je bent welkom.

Kom maar mee. De zon schijnt. De IJssel stroomt. Het leven gaat door.

Maar we gaan verder met een beetje meer stilte, een beetje meer vrede, een beetje meer liefde in ons hart.