Si Vis Pacem Para Bellum

Lieve vriend(in),

Soms, in de zachte gloed van een avondschemering, als de wereld even stil lijkt te staan, komt er een zachte vraag opborrelen. Een vraag die fluistert over de paradoxen van het bestaan, over de delicate balans tussen kracht en kwetsbaarheid, tussen actie en contemplatie.

Stel je voor, we zitten samen aan een knisperend haardvuur, een deken warm om ons heen. De vlammen dansen, elk vonkje een reflectie van de oneindige mogelijkheden die voor ons liggen. Laten we dan, in deze veilige, vertrouwde omgeving, voorzichtig stilstaan bij die oude woorden, die door de eeuwen heen zijn gefluisterd, gebruld, en soms, wellicht onbegrepen, herhaald: “Si vis pacem, para bellum.”

Voel de klank van de woorden even op je tong. Probeer niet meteen te analyseren, niet meteen te verklaren. Laat ze gewoon zijn, laat ze resoneren in de diepte van je wezen. Misschien merk je een lichte onrust, een aarzeling. Dat is oké. Alles wat opkomt mag er zijn.

Het is net als het planten van een zaadje in de aarde. We weten dat er tijd nodig is, dat er zorg nodig is, voordat er iets kan groeien. We kunnen het zaadje niet dwingen, we kunnen de tijd niet versnellen. We kunnen alleen maar aanwezig zijn, met aandacht en liefde.

En zo is het ook met deze gedachte. We hoeven niet meteen alle antwoorden te hebben. We kunnen het proces gewoon toelaten, de vragen omarmen, en kijken wat er zich ontvouwt.

Denk aan een muzikant, vriend(in). Ze oefenen urenlang, dag in, dag uit. Ze stemmen hun instrument tot in de perfectie, leren de noten kennen, de ritmes, de harmonieën. Waarom? Niet om oorlog te voeren met andere muzikanten, niet om te domineren, maar om hun hart te laten zingen, om schoonheid te creëren, om verbinding te maken met anderen. De oefening, de voorbereiding, is niet gericht op agressie, maar op expressie, op liefde.

Zie je, het gaat niet om het woord ‘bellum’, om de oorlog zelf. Het gaat om de staat van paraatheid, om de innerlijke kracht, om de bereidheid om te handelen, om te beschermen wat dierbaar is. Het gaat om het cultiveren van een innerlijke vrede die zo sterk is, zo onwrikbaar, dat ze in staat is om elke storm te doorstaan.

De Kracht van Voorbereiding

Het is net als met een tuin, lieve vriend(in). We bereiden de aarde voor, we zaaien de zaden, we geven water en voeding. We doen dit niet in de hoop dat er onkruid zal groeien, of dat er plagen zullen komen. Nee, we doen dit in de hoop dat er bloemen zullen bloeien, dat er vruchten zullen rijpen, dat er schoonheid en overvloed zal ontstaan. De voorbereiding is een daad van liefde, een daad van hoop, een daad van geloof in de toekomst.

En zo is het ook met ons leven. We bereiden ons voor op de uitdagingen die op ons pad komen. We ontwikkelen onze vaardigheden, we versterken onze relaties, we cultiveren onze innerlijke kracht. We doen dit niet in de hoop dat er problemen zullen ontstaan, maar in de hoop dat we in staat zullen zijn om elke storm te doorstaan, om elke tegenslag te overwinnen, om te groeien en te bloeien, zelfs in de moeilijkste omstandigheden.

Het is een subtiele verschuiving, hè? Van angst naar vertrouwen, van defensie naar creatie. Van het vechten tegen iets, naar het creëren van iets moois.

Denk aan de kracht van een boom, die diep geworteld is in de aarde. Hij staat stevig, zelfs in de storm. Zijn wortels reiken diep, zijn takken strekken zich uit naar de hemel. Hij geeft schaduw, hij geeft beschutting, hij geeft leven. Hij is niet bang voor de storm, hij is er op voorbereid. Hij heeft zich geworteld, hij heeft zich gevoed, hij heeft zich versterkt.

En zo kunnen wij ook zijn, vriend(in). We kunnen ons wortelen in de aarde, in onze waarden, in onze overtuigingen. We kunnen ons voeden met liefde, met compassie, met wijsheid. We kunnen ons versterken door onze ervaringen, door onze relaties, door onze spirituele beoefening.

Het is een pad, lieve vriend(in), een levenslang pad van leren, van groeien, van ontdekken. Het is niet altijd makkelijk, het is niet altijd comfortabel, maar het is altijd de moeite waard. Want het leidt ons naar een diepere verbinding met onszelf, met anderen, en met de wereld om ons heen.

Het is als het leren van een nieuwe taal. In het begin is het misschien verwarrend, misschien frustrerend. We maken fouten, we struikelen over de woorden, we begrijpen de grammatica niet. Maar als we volhouden, als we blijven oefenen, als we onszelf openstellen voor de nieuwe cultuur, dan begint er iets magisch te gebeuren. We beginnen de taal te voelen, we beginnen de nuances te begrijpen, we beginnen ons thuis te voelen in de nieuwe wereld.

En zo is het ook met deze oude woorden. We hoeven ze niet meteen te begrijpen, we hoeven ze niet meteen te omarmen. We kunnen ze gewoon toelaten, we kunnen ze onderzoeken, we kunnen ze laten resoneren in ons hart. En wie weet, misschien ontdekken we wel dat ze ons iets waardevols te vertellen hebben, iets dat ons kan helpen om een vrediger, een krachtiger, een liefdevoller leven te leiden.

Laten we nu, met een warm hart en een open geest, deze gedachte verder verkennen, in de stilte van ons eigen wezen. Laten we de vragen beantwoorden die in ons opkomen, de angsten omarmen die zich aandienen, en de hoop koesteren die in ons woont.

Stel je voor, je staat op een bergtop, de wind waait door je haren. Je kijkt uit over een uitgestrekt landschap, vol met valleien, met rivieren, met bossen. Je voelt de kracht van de natuur, de grootsheid van het universum. Je voelt je klein, maar tegelijkertijd ook verbonden met alles wat er is.

En dan besef je, dat de ware vrede niet gevonden wordt in het ontkennen van de oorlog, maar in het transformeren ervan. In het omzetten van angst in liefde, van haat in compassie, van destructie in creatie.

Het is een transformatie, vriend(in), die begint in onszelf. In onze eigen harten, in onze eigen geesten, in onze eigen acties. Het is een transformatie die zich vervolgens kan verspreiden naar de wereld om ons heen.

En zo, lieve vriend(in), kunnen we samen bouwen aan een wereld van vrede, niet door de oorlog te vrezen, maar door de kracht van liefde te cultiveren. Door ons voor te bereiden op de uitdagingen die op ons pad komen, met een open hart en een vastberaden geest.

Want, uiteindelijk, is het niet de oorlog die wint, maar de liefde. En de liefde, die overwint alles. Laten we dat nooit vergeten.