Tekst Het Onze Vader
Kom, laten we even zitten. Hier, naast me. Adem rustig in en uit. Laat de dag los, alles wat je bezighoudt. Voel de aarde onder je voeten, of de stoel die je draagt. Even niets hoeven.
We gaan samen een tekst verkennen. Een tekst die al eeuwenlang mensen heeft begeleid, getroost, geïnspireerd. Een tekst die, hoewel misschien vertrouwd, altijd weer nieuwe lagen kan onthullen als we er open en aandachtig naar kijken. Wees gerust, het is geen examen. We tasten gewoon rond, voelen de woorden op onze tong, laten ze resoneren in ons hart.
We beginnen met: "Onze Vader, die in de hemel zijt."
Merk op de ‘Onze’. Niet mijn Vader, maar onze. Een gedeelde verbinding. Een herinnering dat we deel uitmaken van iets groters, een gemeenschap, een familie. En die Vader, die Moeder, die Bron… die is niet hier, beneden, vastgepind aan concrete details. Die is "in de hemel zijt". Een plek van onbegrensde mogelijkheden, van dromen die uitstijgen boven het alledaagse. Een herinnering dat er meer is dan wat we direct kunnen zien en aanraken.
Voel wat die woorden met je doen. Voel je die verbinding? Voel je die ruimte? Er is geen goed of fout antwoord. Het is jouw ervaring.
"Geheiligd zij uw naam."
Wat betekent dat voor jou? "Geheiligd". Heilig maken. Het bijzonder maken. Respecteren. Eerbiedigen. We erkennen hier de waarde van die Bron, die Kracht, die Vader/Moeder. We geven er een plek, een bijzondere plek, in ons leven. En dat doen we door de naam te heiligen. Niet de letterlijke naam, maar alles wat die naam vertegenwoordigt: liefde, wijsheid, compassie, creativiteit, verbinding. We beloven, op onze eigen manier, om die waarden te eren en te belichamen.
Denk eens aan iets dat jij heilig vindt. Iets dat je met respect behandelt, waar je voorzichtig mee omgaat. Is het een herinnering? Een persoon? Een plek? Draag dat gevoel even met je mee, terwijl we verder gaan.
"Uw rijk kome. Uw wil geschiede, gelijk in de hemel alzo ook op de aarde."
Nu wordt het interessant. "Uw rijk kome." Wat is dat rijk? Is dat een plek? Een toestand? Een belofte? Misschien is het wel het rijk van liefde, van vrede, van rechtvaardigheid. Een rijk waar iedereen gezien en gehoord wordt, waar iedereen de kans krijgt om te bloeien. En we vragen niet alleen dat dit rijk ergens ver weg bestaat, maar dat het "kome". Dat het hier en nu, in onze levens, in onze wereld, werkelijkheid wordt.
En dan "Uw wil geschiede." Dat kan eng klinken. Het idee dat er een wil is, een plan dat buiten ons om bestaat. Maar misschien is die wil niet zozeer een dictaat, maar eerder een uitnodiging. Een uitnodiging om ons te laten leiden door diezelfde liefde, diezelfde wijsheid, diezelfde compassie die we in de naam van de Vader/Moeder zagen. Een uitnodiging om in harmonie te leven met de wereld om ons heen, om ons steentje bij te dragen aan dat rijk van liefde.
En kijk eens naar die laatste woorden: "gelijk in de hemel alzo ook op de aarde." We verlangen naar een wereld die net zo mooi, net zo harmonieus, net zo liefdevol is als de hemel – wat de hemel dan ook voor jou mag betekenen. We erkennen de potentie voor schoonheid en liefde, hier en nu.
Voel je de verantwoordelijkheid die hierin ligt? Het is niet passief afwachten. Het is actief meewerken. Het is kiezen voor liefde, kiezen voor rechtvaardigheid, kiezen voor vrede, in elke kleine en grote beslissing die we nemen.
"Geef ons heden ons dagelijks brood."
Dit is een zin die veel mensen raakt. Het dagelijks brood. Het is zo concreet, zo basaal. We vragen niet om rijkdom, niet om overvloed, maar om wat we nodig hebben om te overleven, om te kunnen leven. En "heden". Niet morgen, niet volgende week, maar vandaag. Het is een erkenning van de waarde van het moment, van de noodzaak om in het nu te leven.
En wat is dat "brood" eigenlijk? Is dat alleen voedsel? Of is dat ook liefde, vriendschap, inspiratie, creativiteit, gezondheid? Wat heb jij vandaag nodig om te kunnen leven, om te kunnen bloeien?
Denk eens na over de momenten waarop je je verzorgd en gevoed voelde. Wat maakte dat moment zo bijzonder? Wat had je toen nodig?
"En vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven hen die ons schuldig zijn."
Vergeving. Een moeilijk woord. Het kan zo pijnlijk zijn om vergeving te vragen, en misschien nog wel moeilijker om te vergeven. Maar hier staat het, zo helder en duidelijk. We vragen om vergeving voor onze "schulden". Niet per se financiële schulden, maar alle manieren waarop we tekort zijn geschoten, waarop we anderen of onszelf pijn hebben gedaan.
En dan die voorwaarde: "gelijk ook wij vergeven hen die ons schuldig zijn." We kunnen alleen vergeving ontvangen als we bereid zijn om zelf te vergeven. Dat is geen gemakkelijke opdracht. Het vereist moed, compassie, en een bereidheid om het verleden los te laten.
Denk eens aan iemand die je moeilijk kunt vergeven. Wat houdt je tegen? Wat zou er nodig zijn om die persoon te kunnen vergeven? En denk ook eens aan iemand die jij pijn hebt gedaan. Durf je vergeving te vragen?
Vergeving is geen ontkenning van wat er is gebeurd. Het is een keuze om niet langer gevangen te blijven in het verleden. Het is een manier om de kettingen van wrok en bitterheid te verbreken.
De Kracht van Loslaten
"En leid ons niet in verzoeking, maar verlos ons van het kwade."
"Leid ons niet in verzoeking." Alsof we vragen om bescherming tegen onze eigen zwakheden, tegen de verleidingen die ons van het pad kunnen brengen. Het is een erkenning dat we niet perfect zijn, dat we kwetsbaar zijn. En dat we soms hulp nodig hebben om de juiste keuzes te maken.
En "verlos ons van het kwade." Wat is dat "kwade"? Is dat een externe kracht? Of is dat iets dat in ons huist? Misschien is het wel angst, woede, haat, egoïsme. Al die dingen die ons en anderen pijn doen. We vragen om bevrijding van die negatieve krachten, om de kracht om te kiezen voor het goede, voor het liefdevolle, voor het constructieve.
Het is niet genoeg om alleen maar passief te wachten op verlossing. We moeten actief meewerken, door bewust te kiezen voor positieve gedachten, positieve acties, positieve relaties. We moeten onze eigen innerlijke duisternis onder ogen durven zien, en de kracht vinden om die te transformeren.
"Want Uwer is het Koninkrijk en de kracht en de heerlijkheid, in eeuwigheid. Amen."
En dan, aan het einde, een lofzang. Een erkenning van de grootsheid en de macht van die Vader/Moeder, van die Bron van alles. "Uwer is het Koninkrijk." Het rijk van liefde, van vrede, van rechtvaardigheid. "En de kracht." De kracht om te creëren, om te helen, om te transformeren. "En de heerlijkheid." De schoonheid, de pracht, de majesteit van het leven.
En dat alles "in eeuwigheid." Een herinnering dat deze verbinding, deze liefde, deze kracht, niet tijdelijk is, maar eeuwigdurend.
En dan "Amen." Zo is het. Laat het zo zijn. Een bekrachtiging van alles wat we hebben gezegd, van alles wat we hebben gevoeld. Een belofte om deze waarden te belichamen, om dit gebed te leven, in elke ademhaling, in elke stap die we zetten.
Neem nu nog even een moment om alles te laten bezinken. Voel de rust, de verbinding, de inspiratie. Adem diep in en uit. En weet dat je niet alleen bent. We zijn allemaal onderweg, zoekend naar betekenis, naar liefde, naar vrede.
En weet ook dat je altijd terug kunt komen naar deze tekst, naar deze woorden, naar deze ervaring. Elke keer zal het anders zijn, elke keer zal het je iets nieuws brengen.
Dank je wel voor het delen van dit moment.
