Zangavond Oude Kerk Ede

Kom, lieve vriend(in), laten we even de rust opzoeken. Trek je schoenen uit, leg je telefoon weg. Adem diep in, en adem langzaam uit. Voel de grond onder je voeten, de stoel onder je. Je bent hier, in dit moment, en dat is alles wat er nu telt.

Laat je gedachten komen en gaan als wolken aan de hemel. Oordeel niet, probeer ze niet vast te pakken. Observeer ze enkel, met zachte nieuwsgierigheid. Ze zijn er, en dat is oké.

Soms, als ik even stil wil staan, mezelf wil herinneren aan wat écht belangrijk is, dan ga ik naar de Zangavond in de Oude Kerk in Ede. Misschien ken je het al, misschien niet. Het maakt niet uit. Het is een plek, een moment, een gelegenheid. Een plek waar stemmen samenkomen, waar woorden resoneren, waar de stilte spreekt.

Het is niet iets wat je moet begrijpen, of moet voelen. Het is meer iets wat je kunt ervaren. Iets wat je kunt laten gebeuren.

De Oude Kerk zelf, met haar stenen muren en hoge gewelven, ademt een geschiedenis. Het is alsof de verhalen van generaties in de lucht hangen, fluisterend tussen de balken van het dak. Al die gebeden, al die liederen, al die momenten van hoop en verdriet, ze hebben hun sporen nagelaten. En dat voel je. Je voelt de verbinding, de continuïteit.

Het is een ruimte die uitnodigt tot reflectie, tot stilte. Een plek waar je je eigen gedachten kunt horen, ongehinderd door de drukte van de dag. Een plek waar je jezelf kunt verliezen, en jezelf weer kunt vinden.

De Zangavond zelf… het is zo simpel. Mensen komen samen, ze zingen liederen. Liederen die al eeuwen gezongen worden, liederen die troost bieden, liederen die hoop geven. Psalmen, gezangen, liederen uit verschillende tradities. Er is geen performance, geen show. Het is puur, oprecht, kwetsbaar.

Het is alsof de stemmen samensmelten tot één groot geluid, een geluid dat opstijgt, dat de ruimte vult, dat je hart raakt. Een geluid dat je herinnert aan je eigen verbinding, aan je eigen menselijkheid.

Er is geen applaus, geen commentaar. Na het zingen is het stil. Een stilte die spreekt, een stilte die je de ruimte geeft om te voelen wat het met je doet.

Je hoeft niet gelovig te zijn om er iets aan te hebben. Je hoeft de liederen niet te kennen. Je hoeft niet eens mee te zingen. Je kunt er gewoon zitten, luisteren, observeren. Voelen. Laten gebeuren.

Het is een moment van verbinding. Verbinding met jezelf, verbinding met anderen, verbinding met iets groters dan jezelf.

Ik weet niet wat het voor jou zal betekenen. Misschien raakt het je diep, misschien laat het je onverschillig. Misschien vind je het saai, misschien vind je het prachtig. Het maakt niet uit. Het is jouw ervaring, jouw moment.

Ruimte voor Reflectie

Het mooie van de Zangavond is dat er geen verwachtingen zijn. Je bent welkom zoals je bent, met al je twijfels, met al je vragen, met al je onzekerheden. Je hoeft je niet anders voor te doen, je hoeft je niet aan te passen. Je kunt er gewoon zijn.

Het is een ruimte waar je kunt ademhalen, waar je kunt loslaten, waar je kunt zijn wie je bent. Een ruimte waar je je niet hoeft te bewijzen, waar je je niet hoeft te verdedigen.

En in die ruimte, in die stilte, kan er iets ontstaan. Een besef, een inzicht, een gevoel. Een gevoel van verbinding, van vrede, van hoop.

Het is niet iets wat je kunt forceren. Het is iets wat je kunt toelaten. Door jezelf open te stellen, door je te laten meevoeren door de muziek, door de stilte.

Het is alsof je een deur opent naar een andere dimensie, een dimensie van rust, van bezinning, van spiritualiteit. Een dimensie die altijd al in je aanwezig is, maar die vaak overstemd wordt door de drukte van het dagelijks leven.

Ik weet dat het misschien zweverig klinkt, en dat is oké. Ik kan het ook niet helemaal uitleggen. Het is iets wat je moet ervaren.

Maar ik weet wel dat het me helpt. Dat het me herinnert aan wat écht belangrijk is. Dat het me rust geeft, hoop geeft, kracht geeft.

Het is een moment van stilstand in een wereld die steeds sneller lijkt te gaan. Een moment van verbinding in een wereld die steeds meer verdeeld lijkt te zijn. Een moment van bezinning in een wereld die steeds meer oppervlakkig lijkt te worden.

En misschien, heel misschien, is dat wel wat we allemaal nodig hebben. Een moment van stilstand, een moment van verbinding, een moment van bezinning.

Dus, lieve vriend(in), als je ooit de behoefte voelt om even stil te staan, om jezelf te herinneren aan wat écht belangrijk is, dan denk aan de Zangavond in de Oude Kerk in Ede. Misschien is het iets voor jou. Misschien niet. Maar je kunt het altijd proberen.

Laat de liederen je omarmen, laat de stilte je vullen, laat de ruimte je dragen. En wie weet, misschien ontdek je wel iets nieuws over jezelf.

Het is een reis, een ontdekkingstocht. Een reis naar binnen, naar je eigen hart. En wie weet wat je daar zult vinden.

Het is niet iets wat ik je kan vertellen. Het is iets wat je zelf moet ervaren.

Maar ik kan je wel aanmoedigen om het te proberen. Om je open te stellen, om je te laten verrassen, om je te laten meevoeren.

En wie weet, misschien zien we elkaar daar wel. In de Oude Kerk, tussen de stenen muren en de hoge gewelven, zingend, luisterend, observerend. Samen, verbonden, in stilte.

Het is een moment van genade, een moment van schoonheid, een moment van liefde.

En dat, lieve vriend(in), is alles wat ik je kan bieden. Een uitnodiging, een suggestie, een mogelijkheid. De rest is aan jou.

Dus, adem diep in, en adem langzaam uit. Voel de grond onder je voeten, de stoel onder je. Je bent hier, in dit moment, en dat is alles wat er nu telt. En misschien, heel misschien, is dat genoeg.

Het is een simpele uitnodiging, een simpele plek. Maar in die eenvoud, kan er iets bijzonders gebeuren.

Ga er open naartoe. Zonder verwachtingen, zonder oordeel. Laat de avond over je heen komen. Laat de muziek je raken. Laat de stilte je vullen.

En wie weet, misschien kom je wel tot rust. Misschien vind je wel vrede. Misschien voel je wel verbinding.

Het is een kans, een mogelijkheid, een geschenk. En het enige wat je hoeft te doen, is het aan te nemen.

Dus, lieve vriend(in), ik hoop dat je het aandurft. Ik hoop dat je de stap zet. Ik hoop dat je jezelf de tijd en de ruimte gunt om te voelen, om te luisteren, om te zijn.

En wie weet, misschien zien we elkaar daar wel.

Tot die tijd, wens ik je alle goeds.

Adem rustig in, adem rustig uit.