Als Er Vergeving Is
Lieve vriend(in),
Kom, laten we even samen zitten. Laat het licht binnenkomen, voel de warmte. Adem diep in, en adem rustig uit. Het is goed. Het is veilig hier. Hier kunnen we alles bespreken, zonder oordeel, zonder angst.
Het leven, het is een reis vol kronkels en bochten, nietwaar? Soms lopen we recht, vol vertrouwen en energie. Soms struikelen we, vallen we, en blijven we even liggen, verward en pijnlijk. En soms… soms doen we anderen pijn. Soms worden we zelf pijnlijk gedaan.
Het is menselijk. Het is de aard van het leven zelf. Het is niet goed of slecht, het is simpelweg… zo. Maar wat doen we met die pijn? Wat doen we met die spijt? Wat doen we met die woede die soms in ons borrelt, als een vulkaan die op uitbarsten staat?
We kunnen erin blijven hangen. We kunnen de wrok koesteren, de boosheid voeden, de pijn laten etteren. We kunnen de schuld op anderen blijven schuiven, de slachtofferrol aannemen en ons vastklampen aan het gelijk. Het is een verleidelijke optie, want het voelt… veilig. Het voelt alsof we controle hebben. Alsof we ons beschermen tegen meer pijn.
Maar die veiligheid is een illusie. Die controle is een leugen. Want in werkelijkheid houden we onszelf gevangen. We bouwen een kooi van bitterheid om ons heen, en uiteindelijk zijn we de enigen die erin opgesloten zitten.
Er is een andere weg, lieve vriend(in). Een weg die moeilijker is, die moed vereist, die soms zelfs eng aanvoelt. Maar het is een weg die leidt naar vrijheid, naar vrede, naar… heelheid.
Het is de weg van vergeving.
Niet de vergeving die je oplegt, niet de vergeving die je forceert, niet de vergeving die je gebruikt om je eigen gelijk te bewijzen. Nee, de echte vergeving. De diepe, eerlijke, onvoorwaardelijke vergeving.
Het is een proces, geen gebeurtenis. Het is niet iets wat je zomaar even doet, als een vinkje op een lijst. Het is een reis, een ontdekking, een transformatie.
Begin met jezelf. Kijk naar je eigen fouten, je eigen tekortkomingen, je eigen aandeel in de pijn. Wees eerlijk, wees mild. Wees net zo vriendelijk en begripvol als je zou zijn voor een goede vriend(in) die iets fout heeft gedaan.
Erken de pijn. Veroordeel het niet, onderdruk het niet, probeer het niet weg te stoppen. Voel het. Laat het er zijn. Het is oké. Het is een deel van je verhaal.
En dan… laat het los. Stap voor stap, adem voor adem. Stel je voor dat je de pijn loskoppelt van je hart, als een ankertouw dat je lang vasthield. Laat het drijven, laat het weggaan. Je hoeft het niet meer vast te houden. Je bent veilig. Je bent sterk.
Het is oké om verdrietig te zijn. Het is oké om boos te zijn. Het is oké om tijd nodig te hebben. Forceer niets. Wees geduldig met jezelf.
En als je klaar bent, als je voelt dat de pijn begint te vervagen, dan kun je beginnen met het vergeven van anderen.
Het is niet hetzelfde als goedkeuren. Het is niet hetzelfde als vergeten. Het is niet hetzelfde als zeggen dat wat er is gebeurd oké was.
Het is simpelweg… loslaten. Het is de ander bevrijden van de schuld die je vasthield. Het is jezelf bevrijden van de wrok die je verlamde.
Het is begrijpen dat iedereen, inclusief degene die je pijn heeft gedaan, ook maar een mens is. Een mens met zijn eigen verleden, zijn eigen pijn, zijn eigen onzekerheden. Een mens die misschien niet beter wist, of misschien wel, maar hoe dan ook… een mens.
Het is niet jouw taak om te oordelen. Het is jouw taak om lief te hebben.
Liefde voor jezelf. Liefde voor anderen. Liefde voor het leven.
Ruimte maken voor vergeving
Soms lijkt vergeving onmogelijk. Soms voelt de pijn te groot, de woede te diep, de verraad te heftig. Soms denk je dat je het nooit kunt.
Dat is oké.
Begin klein. Begin met iets wat je kunt. Begin met jezelf toestemming te geven om te proberen. Begin met één ademhaling, één gedachte, één kleine stap.
Stel je voor dat je een tuin hebt, vol onkruid. Je kunt niet in één dag al het onkruid verwijderen. Maar je kunt wel elke dag een beetje doen. Elke dag een paar sprietjes uittrekken, elke dag een stukje grond schoonmaken.
Zo is het ook met vergeving. Elke dag een beetje loslaten, elke dag een beetje ruimte maken voor liefde, elke dag een beetje dichter bij heelheid komen.
En weet dat je niet alleen bent. Er zijn altijd mensen die je willen steunen, die je willen helpen, die je willen begeleiden op je reis. Zoek ze op. Praat met ze. Deel je pijn. Deel je vreugde.
Want samen, lieve vriend(in), kunnen we alles aan. Samen kunnen we de weg vinden naar vergeving, naar vrede, naar… een leven vol liefde en licht.
Vergeet niet dat vergeving ook een daad van zelfrespect is. Je zegt tegen jezelf: "Ik verdien het om vrij te zijn van deze pijn. Ik verdien het om gelukkig te zijn."
Het is een geschenk dat je jezelf geeft. Een geschenk dat je leven kan veranderen.
Het is niet altijd makkelijk, maar het is altijd de moeite waard.
En als de spijt knaagt over jouw eigen acties? Dat is ook oké. Herken het, erken het, en onderzoek wat je kunt doen om het te herstellen. Het herstellen is niet altijd mogelijk, soms is het te laat, maar de intentie is een belangrijk onderdeel van het proces. Bied je excuses aan, en meen het. Laat je daden laten zien dat je spijt hebt. En probeer het in de toekomst anders te doen.
Het is allemaal een onderdeel van het groeien, een onderdeel van het mens zijn.
Denk eraan, vergeving is niet iets dat je alleen voor de ander doet. Je doet het vooral voor jezelf. Je bevrijdt jezelf van de ketenen van wrok en boosheid, zodat je verder kunt. Zodat je kunt leven, echt kunt leven, met een open hart en een heldere geest.
Dus adem diep in, lieve vriend(in). En laat de vergeving beginnen. Het is een reis, geen bestemming. Geniet ervan.
En weet dat ik er voor je ben, altijd.
