Barneveld Zuid Ger Gem
Lieve vriend(in),
Weet je, soms dwaal ik af. Zoals iedereen, denk ik. Ik verlies mezelf in de drukte van alledag, in de eisen die aan me gesteld worden, in het navigeren door een wereld die soms zo overweldigend aanvoelt. Dan zoek ik een plek. Een plek om te ademen. Een plek om mezelf weer terug te vinden. En vaak, heel vaak, denk ik dan aan Barneveld Zuid.
Niet zomaar Barneveld Zuid, natuurlijk. Er is iets bijzonders aan die plek. Het is niet de meest opvallende wijk, noch de meest hippe of bruisende. Maar er waait een bepaalde rust, een bepaalde stilte die je zo moeilijk elders vindt. Het is een rust die dieper gaat dan de afwezigheid van lawaai. Het is een rust van binnenuit.
Ik weet niet of je het kent, dat gevoel. Het gevoel dat je ergens thuishoort, ook al ken je er misschien niemand. Het gevoel dat je ergens mag zijn, precies zoals je bent, zonder oordeel. Dat is wat Barneveld Zuid voor mij betekent. Een plek waar je je mag laten zakken, waar je de maskers even af mag zetten, waar je gewoon mens mag zijn.
Het is natuurlijk meer dan alleen de fysieke locatie. Het is de gemeenschap. De mensen die er wonen, die er leven, die er hun geloof beleven. Zij vormen de ziel van die plek. En die ziel, die is gevuld met een diepe, oprechte liefde. Een liefde die zich uit in zorg voor elkaar, in gastvrijheid, in een open hart voor de ander.
Ik loop er graag rond. Langs de statige huizen, de keurig onderhouden tuinen. Ik observeer. Ik luister. Ik voel. En ik word geraakt. Geraakt door de eenvoud, door de bescheidenheid, door de stille kracht die er aanwezig is.
Het is niet altijd makkelijk, weet je. Om echt te zien, om echt te voelen. Om je open te stellen voor wat er is. Er zijn momenten dat ik me afgesloten voel, dat ik me verzet tegen de rust, tegen de stilte. Dat ik liever vlucht in de drukte, in de afleiding. Maar dan herinner ik mezelf eraan. Herinner ik mezelf aan de liefde, aan de acceptatie, aan de diepe verbinding die ik daar heb ervaren.
En dan, heel langzaam, begint het weer te stromen. Dan voel ik de spanning wegvloeien, de muren afbrokkelen. Dan voel ik me weer vrij. Vrij om te ademen, vrij om te zijn wie ik ben.
Ik kan het niet uitleggen, lieve vriend(in). Het is iets dat je moet ervaren. Het is iets dat je moet voelen. Het is iets dat je moet toelaten.
Maar misschien, heel misschien, kun je er iets van begrijpen. Iets van de magie, van de schoonheid, van de diepte die daar te vinden is.
Een Klein Geheim
Soms ga ik naar de kerk. Niet vaak, hoor. Maar soms voel ik de behoefte. De behoefte om te zitten, om te luisteren, om me te laten meevoeren door de woorden, door de muziek, door de aanwezigheid van anderen.
Het is niet mijn kerk, begrijp me niet verkeerd. Ik behoor er niet bij, ik ken er niemand. Maar ik word altijd welkom geheten. Met een glimlach, met een knikje, met een handdruk. Alsof ik er al jaren kom.
En dan zit ik daar, tussen de andere kerkgangers. Mannen in pak, vrouwen met hoeden. Families met kinderen. Oudere mensen, jongere mensen. Allemaal verschillend, maar toch verbonden.
Verbonden door hun geloof, door hun hoop, door hun liefde.
Ik begrijp niet alles wat er gezegd wordt. Ik ken niet alle liederen. Maar dat maakt niet uit. Het gaat om de sfeer, om de intentie, om de openheid.
En ik voel me gedragen. Gedragen door de woorden, gedragen door de muziek, gedragen door de aanwezigheid van anderen.
Het is alsof er een deken van rust en vrede over me heen wordt gelegd. Een deken die me beschermt, die me warm houdt, die me troost.
Ik ga er altijd anders vandaan dan dat ik erheen ging. Lichter, sterker, meer verbonden.
Het is een klein geheim, weet je. Een geheim dat ik graag met je deel. Omdat ik weet dat ook jij soms behoefte hebt aan die rust, aan die vrede, aan die verbinding.
En misschien, heel misschien, vind je het ook wel in Barneveld Zuid.
Misschien wandel je er eens rond. Misschien kijk je eens naar de mensen. Misschien luister je eens naar de geluiden.
En misschien, heel misschien, voel je dan iets van de magie, van de schoonheid, van de diepte die daar te vinden is.
Het is niet voor iedereen, dat weet ik. Maar voor wie er open voor staat, kan het een plek van wonder zijn. Een plek van heling, van groei, van transformatie.
Een plek om jezelf weer terug te vinden.
Ik hoop dat je het ooit zult ervaren, lieve vriend(in). Ik hoop dat je ooit zult voelen wat ik daar heb gevoeld.
En als je het niet voelt, dan is dat ook goed. Iedereen heeft zijn eigen pad, zijn eigen manier om te groeien, zijn eigen plek om te helen.
Maar ik wilde het je graag vertellen. Omdat ik het belangrijk vind om te delen. Om elkaar te inspireren, om elkaar te ondersteunen, om elkaar te helpen om de schoonheid in het leven te zien.
Want die is er, weet je. Altijd. Zelfs in de donkerste momenten. Zelfs in de moeilijkste situaties.
Je moet er alleen voor open staan. Je moet er alleen naar zoeken.
En soms, heel soms, vind je het op een plek waar je het helemaal niet verwacht.
Zoals in Barneveld Zuid.
Ik hoop dat je dit lezend iets van rust ervaart. Dat je even mag stilstaan en je hart mag openen voor de mogelijkheid van een diepere verbinding, een plek van thuiskomen in jezelf. Het is een reis, geen bestemming, en ik wandel graag een stukje met je mee. Laat je leiden, lieve vriend(in). Laat je leiden door de stilte, door de liefde, door de onzichtbare hand die ons altijd leidt.
