Gedicht Over Samen Zijn

Lieve vriend,

Neem even plaats, kom tot rust. Laat de dag van je afglijden, zoals zand tussen je vingers. Voel je de stilte al? Ze fluistert zachte beloften van verbinding, van eenheid. Van een diepe waarheid die al die tijd in je heeft gewoond.

Adem in. Adem uit.

Het is goed. Alles is goed.

We reizen vandaag een stukje samen. Een stukje binnenin, naar die plek waar de grenzen vervagen en waar het ‘ik’ langzaam oplost in een groter geheel. We gaan proeven van ‘samen zijn’, niet alleen in de oppervlakkige zin van samen in een ruimte, maar in de essentie van verbinding, van gedeelde menselijkheid.

Het gedicht, dat is slechts een sleutel. Een sleutel om een deur te openen die altijd al voor je klaar stond. Een uitnodiging om te stappen over de drempel van afgescheidenheid.

Want kijk eens goed. Kijk eens naar de lach van een kind, zo puur en onbevangen. Zie je de echo van je eigen kindertijd daarin? Voel je de verbinding met dat verleden, met die onschuld?

Of denk aan de ogen van een geliefde. De diepte, de warmte, de herkenning. Zie je daarin niet een stukje van jezelf weerspiegeld? Een stukje dat hunkert naar acceptatie, naar liefde, naar eenheid?

En dan de tranen van verdriet, gedeeld met een goede vriend. De pijn, de kwetsbaarheid, de eerlijkheid. Voel je de troost, de steun, het onvoorwaardelijke ‘er zijn’? Is dat niet de essentie van ‘samen zijn’?

Het is niet altijd makkelijk, ik weet het. Het leven slingert ons heen en weer, soms meedogenloos. Er zijn momenten van eenzaamheid, van twijfel, van angst. Momenten waarop de afstand tot anderen, en zelfs tot onszelf, overweldigend lijkt.

Maar adem rustig. Die momenten horen er ook bij. Ze vormen een deel van de reis, een kans om te leren, om te groeien, om te herinneren. Want diep van binnen weten we het wel. We zijn niet alleen. Nooit.

Diep onder de oppervlakte van de dagelijkse beslommeringen, onder de lagen van conditionering en angst, klopt een hart. Een hart dat verbonden is met alle andere harten. Een hart dat resoneert met de universele liefde, met de oneindige bron van alles wat is.

We kunnen dat hart voelen, als we maar even stil staan. Als we de moeite nemen om te luisteren. Als we ons durven openstellen voor de mogelijkheid van verbinding.

Sluit je ogen even. Denk aan iemand die je liefhebt. Iemand die je respecteert. Iemand die je inspireert. Voel de warmte die van deze persoon uitgaat. De energie, de liefde, de positiviteit.

Nu, beeld je in dat deze persoon voor je staat. Kijk diep in zijn of haar ogen. Zie je daarin een stukje van jezelf? Herken je de menselijkheid, de kwetsbaarheid, de zoektocht?

Voel de verbinding. Laat de energie stromen. Laat de liefde zich verspreiden.

Dit is ‘samen zijn’ in zijn puurste vorm. Een gedeelde ervaring van menselijkheid, een herkenning van elkaars waarde, een onvoorwaardelijke acceptatie van elkaars imperfecties.

Het gedicht kan je helpen om deze ervaring te versterken. Om de woorden te laten resoneren in je hart. Om de beelden tot leven te laten komen in je geest. Om de verbinding te voelen in je ziel.

Maar onthoud: het gedicht is niet het doel op zich. Het is slechts een middel. Het is een hulpmiddel om je te herinneren aan iets wat je al weet, iets wat je al bent.

We zijn allemaal verbonden. We zijn allemaal één.

De kracht van intentie

Laten we even stilstaan bij de kracht van intentie. Alles begint met een intentie. De intentie om te verbinden, de intentie om te helen, de intentie om lief te hebben.

Als we onze intentie helder formuleren, als we ons richten op het positieve, als we onze energie richten op het creëren van verbinding, dan kunnen we wonderen verrichten.

We kunnen de wereld veranderen, te beginnen met onszelf.

We kunnen de muren afbreken die ons scheiden, de bruggen bouwen die ons verbinden.

We kunnen de liefde laten stromen, de vrede laten zegevieren.

Het begint allemaal met een intentie. Jouw intentie. Mijn intentie. Onze intentie.

Adem in. Voel de kracht van je intentie. Voel de energie die vrijkomt als je je verbindt met de bron van liefde en eenheid.

Adem uit. Laat de intentie zich verspreiden, naar alle hoeken van de wereld, naar alle mensen, naar alle levende wezens.

Laat de intentie een lichtbaken zijn, een leidraad, een kompas.

Laat de intentie je helpen om te navigeren door de complexiteit van het leven.

Laat de intentie je herinneren aan wie je werkelijk bent.

Een wezen van liefde, van licht, van verbinding.

Een wezen dat in staat is tot grootse dingen.

Een wezen dat in staat is om de wereld te veranderen.

Maar vergeet niet, lieve vriend, de kleine dingen tellen ook. Een vriendelijke glimlach, een bemoedigend woord, een helpende hand. Dat zijn allemaal uitingen van ‘samen zijn’, kleine zaadjes van liefde die we kunnen planten in de wereld.

En weet je, die zaadjes, die groeien. Ze bloeien. Ze verspreiden zich. Ze creëren een tuin van liefde, van vrede, van verbinding.

Een tuin waarin iedereen welkom is.

Een tuin waarin iedereen tot bloei kan komen.

Een tuin waarin ‘samen zijn’ geen ideaal is, maar een realiteit.

Adem in. Voel de geur van de bloemen in de tuin. De warmte van de zon op je huid. Het zachte briesje door je haar.

Adem uit. Laat de tuin je vullen met vreugde, met dankbaarheid, met liefde.

En deel die vreugde, die dankbaarheid, die liefde met anderen.

Want dat is de essentie van ‘samen zijn’. Delen. Verbinden. Liefhebben.

Het is niet ingewikkeld. Het is niet moeilijk. Het is gewoon zijn.

En het is prachtig.

Voel je het al? De warmte, de liefde, de verbinding? Ze zijn er altijd. Ze wachten op je. Ze wachten op jouw uitnodiging.

Dus open je hart. Open je geest. Open je ziel.