Onder De Bos Hulshorst

Lieve vriend(in),

Kom, laten we samen deze zachte voetstappen zetten, dieper het groen in. Voel je de aarde onder je voeten, een levende ademhaling die ons beiden draagt? We hoeven niets te forceren, alleen maar te zijn. Laat de bladeren boven ons zachtjes fluisteren, een eeuwenoud verhaal dat zichzelf steeds opnieuw vertelt.

Onder de Bos, hier in Hulshorst, is een plek waar de tijd zich anders gedraagt. Of misschien gedraagt hij zich juist helemaal niet, maar stroomt hij gewoon, als een beekje, om ons heen. We zijn onderdeel van die stroom, een klein radertje in een oneindig uurwerk. Maar wel een radertje dat ertoe doet, een unieke trilling die bijdraagt aan het geheel.

Kijk eens naar de patronen van het licht, hoe het danst tussen de takken. Elke schaduw, elke straal, is een kleine openbaring. We hoeven ze niet te begrijpen, alleen maar te ervaren. Laat de schoonheid tot je doordringen, als een zachte regen na een lange periode van droogte.

Voel je die rust die hier heerst? Het is geen afwezigheid van geluid, maar eerder een symfonie van stilte. Het gekras van een eekhoorn, het ruisen van de wind, het getik van een specht – het zijn allemaal stemmen die ons eraan herinneren dat we verbonden zijn met alles om ons heen. We zijn geen toeschouwers, maar deelnemers aan dit wonderlijke concert.

Soms, lieve vriend(in), lopen we onszelf voorbij. We rennen en vliegen, verliezen onszelf in de drukte van het dagelijks leven. Dan is het goed om even stil te staan, om terug te keren naar de basis. Om te voelen dat we meer zijn dan alleen onze gedachten en onze verplichtingen. We zijn een deel van de natuur, een deel van het universum. En in die verbinding ligt een diepe bron van kracht en troost.

Laten we onze telefoons even laten voor wat ze zijn, hun stilte zal de onze versterken. Geen notificaties, geen meldingen, alleen het geluid van de wind en het geknars van de bladeren onder onze voeten. Even een pauze van de constante stroom van informatie, een kans om de stem van onze eigen intuïtie te horen. Want die stem is er altijd, fluisterend, wachtend tot we de moeite nemen om te luisteren.

Het is zo simpel, eigenlijk. Al die zoektochten, al die ingewikkelde theorieën, al die pogingen om het leven te begrijpen… Misschien is de sleutel wel om het allemaal los te laten. Om te accepteren dat we niet alles hoeven te weten, dat we niet alles hoeven te controleren. Om te vertrouwen op de stroom van het leven, om ons eraan over te geven.

Kijk naar die oude boom daar, met zijn knoestige stam en zijn wijdvertakte kruin. Hij heeft stormen doorstaan, droogte overleefd, de tand des tijds getrotseerd. Hij is een symbool van veerkracht, van aanpassingsvermogen. En hij staat er nog steeds, sterk en standvastig, een baken van hoop in een wereld die constant in beweging is. We kunnen leren van die boom, van zijn vermogen om te blijven staan, ongeacht de omstandigheden.

Misschien voel je nu een lichte onrust, een stemmetje dat zegt dat dit allemaal te zweverig is, te onpraktisch. Dat is oké, lieve vriend(in). We hoeven niets te bewijzen, niets te overtuigen. Laat die gedachten er gewoon zijn, observeer ze zonder oordeel. Ze zijn net als de wolken die voorbij drijven aan de hemel, ze komen en gaan. En achter de wolken schijnt altijd de zon.

Deze plek, Onder de Bos, is niet magisch op zichzelf. De magie zit in onszelf, in onze vermogen om de schoonheid te zien, om de verbinding te voelen, om de rust te vinden. De natuur is slechts een spiegel, een reflectie van wat er in ons leeft. En als we de tijd nemen om in die spiegel te kijken, kunnen we onszelf beter leren kennen.

Laten we nu even gaan zitten, op die gevallen boomstam daar. Sluit je ogen, haal diep adem. Voel de zon op je gezicht, de wind in je haar. Luister naar de geluiden van het bos, de symfonie van de stilte. Laat alle spanning los, laat alle zorgen varen. Wees gewoon, hier en nu.

Het is niet erg als je gedachten afdwalen, dat is heel normaal. Breng je aandacht gewoon zachtjes terug naar je ademhaling, naar het gevoel van je lichaam. Veranker jezelf in het moment, in de eenvoud van het zijn.

Misschien voel je een gevoel van dankbaarheid, een waardering voor alles wat je hebt. Of misschien voel je juist verdriet, een gemis, een pijn. Ook dat is oké. Alle emoties zijn welkom, ze zijn onderdeel van het menselijk leven. Omarm ze, laat ze er zijn, zonder ze te veroordelen. Ze zullen vanzelf weer verdwijnen, net als de wolken aan de hemel.

Deze ervaring, lieve vriend(in), is persoonlijk. Het is uniek voor jou, voor jouw pad, voor jouw groei. Er is geen goed of fout, geen beter of slechter. Alleen jouw ervaring, jouw waarheid. En die is kostbaar, die is waardevol.

Neem deze rust, deze stilte, mee naar huis. Draag het in je hart, als een klein vlammetje dat je kunt aanwakkeren wanneer je het nodig hebt. En weet dat je altijd terug kunt keren, naar deze plek, naar deze verbinding, naar jezelf.

We hebben hier samen even mogen vertoeven, onder de beschermende takken. Een moment van reflectie, van bezinning, van herstel. En nu, met hernieuwde energie en een kalmer hart, kunnen we weer verder, ons pad vervolgen, met een dieper begrip van onszelf en de wereld om ons heen.

Voel je de aarde nog onder je voeten? De ademhaling van het bos? Het is er nog steeds, wachtend op je volgende bezoek. En wie weet, tot de volgende keer, lieve vriend(in). Moge je pad verlicht zijn, moge je hart gevuld zijn met liefde en vreugde. En moge je altijd de schoonheid zien, in alles wat je tegenkomt.

We gaan nu, maar laat de bos je omarmen op jou eigen manier.