Wanneer Is De Eerste Bijbel Geschreven

De vraag wanneer de eerste Bijbel geschreven is, is complex en heeft geen eenvoudig antwoord. Het is essentieel om te begrijpen dat de Bijbel niet in één keer geschreven is, maar een collectie van boeken is die over een lange periode tot stand is gekomen. De boeken zijn geschreven door verschillende auteurs in verschillende periodes en in verschillende talen, voornamelijk Hebreeuws, Aramees en Grieks.

De Ontwikkeling van de Hebreeuwse Bijbel (Tenach)

De Oudste Teksten: Mondelinge Traditie en Vroege Geschriften

Voordat er sprake was van geschreven teksten, bestond er een lange periode van mondelinge overlevering. Verhalen, wetten, poëzie en profetieën werden van generatie op generatie doorgegeven. Dit maakt het lastig om exact te bepalen wanneer de eerste 'geschreven' fragmenten ontstonden. Veel geleerden geloven dat bepaalde poëtische passages, zoals delen van het boek Richteren (Rechters), en enkele vroege wetten teruggaan tot de 12e of 11e eeuw v.Chr., hoewel ze waarschijnlijk pas later zijn vastgelegd in een schriftelijke vorm.

Het is belangrijk te onthouden dat de overgang van mondelinge naar schriftelijke traditie een geleidelijk proces was. Teksten werden mogelijk eerst op papyrusrollen of leren perkamenten geschreven, maar deze vroege versies zijn grotendeels verloren gegaan of zijn later bewerkt en opgenomen in grotere compilaties.

De Samenstelling van de Tora (Pentateuch)

De Tora, de eerste vijf boeken van de Bijbel (Genesis, Exodus, Leviticus, Numeri en Deuteronomium), wordt traditioneel toegeschreven aan Mozes. Echter, de moderne wetenschap wijst erop dat de Tora waarschijnlijk is samengesteld uit verschillende bronnen over een periode van eeuwen. De meest gangbare theorie is de Documentaire Hypothese, die suggereert dat de Tora is samengesteld uit vier hoofdbronnen: J, E, D en P (Jahwist, Elohist, Deuteronomist en Priesterlijke bron). Deze bronnen zouden tussen de 9e en 5e eeuw v.Chr. zijn ontstaan en later zijn samengevoegd tot de Tora zoals we die nu kennen.

Deze theorie is gebaseerd op verschillen in stijl, woordkeuze en theologische perspectieven in de verschillende delen van de Tora. Bijvoorbeeld, de Jahwistische bron gebruikt de naam 'Jahweh' voor God, terwijl de Elohistische bron de naam 'Elohim' gebruikt. Deze verschillen suggereren dat de Tora niet door één auteur is geschreven, maar is samengesteld uit verschillende tradities en perspectieven.

Het is waarschijnlijk dat de Tora zijn definitieve vorm heeft gekregen tijdens de Babylonische ballingschap (6e eeuw v.Chr.) of kort daarna. Tijdens deze periode werden de Joodse geleerden gedwongen hun identiteit en religieuze tradities te herdefiniëren, en de samenstelling van de Tora kan worden gezien als een poging om de belangrijkste wetten en verhalen van het Joodse volk te bewaren en te consolideren.

De Profeten en de Geschriften

Na de Tora werden de boeken van de Profeten (Nevi'im) en de Geschriften (Ketuvim) toegevoegd aan de Hebreeuwse Bijbel. De Profeten omvatten zowel de Vroege Profeten (Jozua, Rechters, Samuel en Koningen) als de Late Profeten (Jesaja, Jeremia, Ezechiël en de twaalf kleine profeten). De Geschriften omvatten een diverse collectie van boeken, waaronder Psalmen, Spreuken, Job, Hooglied, Ruth, Klaagliederen, Prediker, Esther, Daniël, Ezra, Nehemia en Kronieken.

De samenstelling van deze boeken vond plaats over een periode van meerdere eeuwen, van de 8e eeuw v.Chr. tot de 2e eeuw v.Chr. De boeken van de Profeten bevatten de woorden en daden van de profeten, die door God waren geïnspireerd om het volk Israël te waarschuwen, te bemoedigen en te leiden. De Geschriften omvatten een breed scala aan literaire genres, waaronder poëzie, wijsheid, geschiedenis en apocalyptische literatuur.

De canon van de Hebreeuwse Bijbel, de officiële lijst van boeken die als gezaghebbend werden beschouwd, werd pas in de 1e eeuw n.Chr. definitief vastgesteld door Joodse geleerden. Dit betekent dat de Hebreeuwse Bijbel, zoals we die nu kennen, een product is van een lang en complex proces van samenstelling, redactie en canonisatie.

De Ontwikkeling van het Nieuwe Testament

De Evangeliën en de Brieven van Paulus

Het Nieuwe Testament, dat het tweede deel van de christelijke Bijbel vormt, beschrijft het leven, de leer en de dood van Jezus Christus, evenals de vroege geschiedenis van de christelijke kerk. De oudste boeken van het Nieuwe Testament zijn waarschijnlijk de brieven van Paulus, waarvan sommige al in de jaren 50 n.Chr. zijn geschreven. Deze brieven zijn gericht aan verschillende christelijke gemeenschappen in het Romeinse rijk en behandelen een breed scala aan theologische en praktische kwesties.

De Evangeliën, Mattheüs, Marcus, Lucas en Johannes, beschrijven het leven, de leer en de wonderen van Jezus. De meeste geleerden zijn van mening dat het evangelie van Marcus het oudste evangelie is, geschreven rond 70 n.Chr. De andere evangeliën zijn waarschijnlijk in de daaropvolgende decennia geschreven, waarbij ze gebruik maakten van Marcus als bron en hun eigen unieke perspectieven toevoegden.

Het is belangrijk op te merken dat de Evangeliën geen letterlijke biografieën van Jezus zijn, maar eerder theologische interpretaties van zijn leven en betekenis. Ze zijn geschreven om de lezers te overtuigen dat Jezus de Messias is, de Zoon van God, en om hen aan te sporen hem te volgen.

De Overige Boeken van het Nieuwe Testament

Naast de Evangeliën en de brieven van Paulus omvat het Nieuwe Testament ook de Handelingen van de Apostelen, die de vroege geschiedenis van de christelijke kerk beschrijft, de algemene brieven (Hebreeën, Jakobus, 1 en 2 Petrus, 1, 2 en 3 Johannes en Judas) en de Openbaring.

De Handelingen van de Apostelen is waarschijnlijk geschreven door dezelfde auteur als het evangelie van Lucas, rond 80-90 n.Chr. De algemene brieven zijn geschreven door verschillende auteurs en zijn gericht aan een breder publiek dan de brieven van Paulus. De Openbaring is een apocalyptisch boek dat vol zit met symboliek en visioenen, en is waarschijnlijk geschreven aan het einde van de 1e eeuw n.Chr.

Net als de Hebreeuwse Bijbel werd de canon van het Nieuwe Testament niet in één keer vastgesteld. De verschillende christelijke gemeenschappen hadden aanvankelijk verschillende lijsten van boeken die ze als gezaghebbend beschouwden. Pas in de 4e eeuw n.Chr. werd de canon van het Nieuwe Testament, zoals we die nu kennen, algemeen aanvaard.

Conclusie

Samenvattend kunnen we stellen dat de eerste delen van de Bijbel, met name bepaalde poëtische passages en vroege wetten, mogelijk al in de 12e of 11e eeuw v.Chr. zijn ontstaan. De samenstelling en redactie van de verschillende boeken van de Bijbel vond echter plaats over een periode van vele eeuwen, van de 9e eeuw v.Chr. tot de 1e eeuw n.Chr. De canon van zowel de Hebreeuwse Bijbel als het Nieuwe Testament werd pas in de latere eeuwen definitief vastgesteld. Het is belangrijk om deze lange en complexe geschiedenis te begrijpen om de Bijbel in zijn context te kunnen interpreteren.

Verder onderzoek naar de Bijbel kan leiden tot een dieper begrip van de geschiedenis, cultuur en religie van het oude Israël en het vroege christendom. Het bestuderen van de verschillende bronnen en theorieën over de samenstelling van de Bijbel kan ons helpen om de diverse perspectieven en tradities te waarderen die hebben bijgedragen aan de vorming van dit belangrijke boek. Een uitnodiging: lees, bestudeer, en onderzoek zelf! De Bijbel is een complex maar lonend onderwerp voor studie.