Sint Jacobus De Meerdere

Lieve vriend(in),

Kom, laten we even samen stilstaan. Even de drukte van alledag achter ons laten en ons openstellen voor de zachte kracht van verhalen, van symbolen, van levens die ons zijn voorgegaan. Ik wil je vandaag graag meenemen op een reis, een innerlijke pelgrimstocht, langs het pad van Sint Jacobus de Meerdere.

Denk je eens in, die vroege ochtenden aan de oever van het meer van Galilea. De geur van zout water, de roep van de meeuwen, het glinsterende licht dat danst op de golven. Twee broers, Jakobus en Johannes, zonen van Zebedeüs, bezig met hun dagelijkse routine: het repareren van netten, het voorbereiden van de vangst. Hard werken, zeker, maar ook een leven vol vertrouwdheid en ritme.

En dan… dan komt Hij. Een man met ogen die dieper lijken te kijken dan wie dan ook ooit heeft gedaan. Een man wiens woorden resoneren met een kracht die trilt tot in het diepst van hun ziel. Een man die zegt: “Volg mij.”

Kun je je voorstellen wat er op dat moment door hen heen moet zijn gegaan? De twijfel, de angst, de opwinding, de aantrekkingskracht. Het verlaten van het bekende, het achterlaten van de veiligheid, het springen in het ongewisse. Een radicaal besluit, gedreven door een onweerstaanbare roep.

Jakobus, de oudere broer, de "Meerdere," zoals hij later genoemd zou worden om hem te onderscheiden van de andere Jakobus. Een man van daadkracht, van passie, van een vurige spirit. Hij was erbij, samen met Petrus en Johannes, bij de meest intieme momenten van Jezus’ leven. De Verheerlijking op de berg Tabor, de genezing van de dochter van Jaïrus, de intense angst in de tuin van Getsemane.

Hij was getuige van wonderen, van lessen, van liefde. Hij voelde de energie, de nabijheid, de verbinding met iets dat groter was dan hijzelf. Hij was een bevoorrecht getuige, een deel van een inner circle.

Maar die nabijheid bracht ook een verantwoordelijkheid met zich mee. De druk om te begrijpen, om te handelen, om te leven volgens de principes die Jezus predikte. Een opgave die niet altijd makkelijk was. Soms overweldigde de menselijke natuur de spirituele aspiraties.

Denk bijvoorbeeld aan dat moment waarop Jakobus en Johannes, gedreven door ambitie, aan Jezus vroegen om de meest eervolle plaatsen in zijn koninkrijk. "Geef ons de machtigste posities," leek hun verzoek te zeggen. Een verzoek dat getuigde van een verkeerd begrip van de ware aard van het koninkrijk van God, van dienstbaarheid in plaats van heerschappij.

Jezus wees hen terecht, liefdevol maar duidelijk. Hij herinnerde hen eraan dat ware grootheid niet ligt in het bezetten van de hoogste posities, maar in het dienen van anderen, in het opofferen van jezelf voor het welzijn van de gemeenschap. Een les die diep moet hebben binnengekomen.

Na Jezus' dood en wederopstanding, toen de apostelen de wereld introkken om de boodschap te verkondigen, koos Jakobus een andere route dan velen van hen. Hij reisde, volgens de traditie, naar het Iberisch schiereiland, het huidige Spanje en Portugal. Een gebied dat destijds nog ver van het centrum van het Romeinse rijk lag, een uithoek van de beschaving.

Stel je voor dat hij daar aankomt, na een lange en gevaarlijke reis over zee. Een vreemdeling in een vreemd land, met een boodschap die nieuw en misschien wel radicaal was voor de mensen die hij ontmoette. Hij sprak over liefde, vergeving, gerechtigheid, en het koninkrijk van God.

Het zaad dat hij plantte, viel niet altijd op vruchtbare grond. Sommigen luisterden, anderen verwierpen zijn boodschap. Het was een tijd van beproeving, van vastberadenheid, van geloof.

De traditie vertelt dat Jakobus na zijn missie in Spanje terugkeerde naar Jeruzalem, waar hij rond het jaar 44 na Christus werd onthoofd in opdracht van Herodes Agrippa. Hij was de eerste van de apostelen die de marteldood stierf, een getuigenis van zijn onwrikbare geloof.

De Pelgrimstocht en Symboliek

En dan, eeuwen later, ontstaat het verhaal dat zijn lichaam op wonderbaarlijke wijze naar Spanje werd overgebracht en begraven in het noordwesten van het land, op de plek die nu bekend staat als Santiago de Compostela. Een plek die door de eeuwen heen zou uitgroeien tot een van de belangrijkste bedevaartsoorden ter wereld.

De Camino de Santiago, de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela, is meer dan alleen een fysieke reis. Het is een innerlijke reis, een zoektocht naar betekenis, naar verbinding, naar jezelf. Het lopen van de Camino is een metafoor voor het leven zelf, met zijn uitdagingen, zijn obstakels, zijn momenten van vreugde en verdriet.

De schelp, het symbool van Sint Jacobus, is overal langs de Camino te vinden. Het is een teken van herkenning, een teken van hoop, een teken van verbinding met de talloze pelgrims die je zijn voorgegaan. De schelp herinnert ons eraan dat we allemaal op reis zijn, op zoek naar iets dat groter is dan onszelf.

De Jacobsschelp heeft verschillende interpretaties. Eén ervan is dat de lijnen die samenkomen in het midden de verschillende wegen symboliseren die naar Santiago leiden, en daarmee ook de verschillende paden die we in het leven kunnen bewandelen, die uiteindelijk allemaal naar hetzelfde doel leiden: zelfkennis en spirituele groei. Een andere interpretatie is dat de schelp staat voor de vele goede daden die een pelgrim verricht, die allemaal samenkomen in het hart van de pelgrim.

Denk eens aan de pelgrims die je op de Camino zou kunnen ontmoeten. Mensen van alle leeftijden, achtergronden en nationaliteiten, allemaal gedreven door een eigen persoonlijke zoektocht. Ze lopen door de bergen, door de bossen, door de velden, dag in dag uit, onder de brandende zon of in de stromende regen.

Ze ervaren fysieke pijn, vermoeidheid, twijfel, maar ze zetten door, stap voor stap, gedreven door een innerlijke kracht die hen voortstuwt. Ze delen verhalen, ze lachen, ze huilen, ze steunen elkaar. Ze vormen een gemeenschap, een broederschap van pelgrims.

En als ze uiteindelijk aankomen in Santiago de Compostela, voor de kathedraal, dan voelen ze een gevoel van voltooiing, van opluchting, van dankbaarheid. Ze hebben een lange reis afgelegd, niet alleen fysiek, maar ook innerlijk. Ze hebben zichzelf beter leren kennen, ze hebben hun grenzen verlegd, ze hebben hun spirituele kracht ontdekt.

Sint Jacobus, de visser die apostel werd, de pelgrim die martelaar werd, de patroonheilige van Spanje en van de pelgrims. Zijn verhaal is een inspiratie, een uitnodiging om onze eigen innerlijke reis te maken, om onze eigen Camino te lopen.

Het is niet nodig om naar Santiago de Compostela te reizen om de spirit van de Camino te ervaren. We kunnen allemaal pelgrims zijn in ons eigen leven, op zoek naar betekenis, naar verbinding, naar groei. We kunnen onze eigen schelp vinden, in de vorm van een symbool, een inspiratie, een reminder van onze eigen zoektocht.

Misschien is het wandelen in de natuur, het mediteren, het lezen van een inspirerend boek, het helpen van anderen, het creëren van iets moois. Wat het ook is, het is een manier om stil te staan, om naar binnen te kijken, om te luisteren naar de stem van ons hart.

Het leven is een reis, lieve vriend(in). Een reis vol uitdagingen, kansen, en verrassingen. Laten we de spirit van Sint Jacobus meenemen op onze weg, de spirit van moed, van geloof, van liefde. Laten we pelgrims zijn in ons eigen leven, op zoek naar de vervulling van onze eigen diepste verlangens. Laten we elkaar steunen, inspireren en aanmoedigen op deze prachtige reis die we samen maken. En laten we nooit vergeten dat de echte schat niet aan het einde van de reis ligt, maar in de reis zelf.